Waarom zit er geen bijsluiter bij implantaten en wel bij paracetamol?

Bij het onderwerp weet ik nog niet wat ik moet schrijven. Misschien aan het eind van mijn verhaal waar nog geen “happy end” aan zit maar waar ik wel voor ga! Misschien ervaar ik het wel als prettig om eindelijk eens het hele verhaal te kunnen doen op papier. Bij vrienden en bekenden erover praten hou ik voor gezien. Niet omdat zij dan vinden dat ik zeur maar omdat ik zelf geen zeur gevonden wil worden.

Drie jaar geleden heb ik een borstreconstructie ondergaan. De ene borst was reeds i.v.m. borstkanker verwijderd en de ander is vervolgens preventief verwijderd.

Ik heb mij maar zeer summier laten informeren. Ik wilde graag weer borsten. Het is niet zo dat je borstkas plat is na een amputatie. Ik vond het veel erger dat er zelfs een deuk leek te zitten.

De plastisch chirurg gaf wel aan dat er verschillende mogelijkheden waren maar dat ik weinig 'eigen buikvet' had en dat een dergelijke reconstructie van eigen buikvet betekende dat je langer onder narcose was en het herstel ook langer duurde. Ik vond toen dat mijn lichaam al genoeg te verduren had gekregen door operaties, bestralingen en chemo en wilde dan ook datgene wat het minst belastend was.

Eerst de expanders. Ik ging voor cup B. Altijd gehad en het hoefde van mij ook niet groter.

Het viel mij erg tegen in die zin dat de druk op mijn ribben enorm was. Kon ‘s nachts moeilijk liggen en kreeg met regelmaat afschuwelijke kramp in mijn borstspieren. Iedere keer wanneer ze weer iets bijgevuld werden leek het erger te worden. Vanzelfsprekend wel aangegeven, maar de arts liet weten dat dat heel gewoon was en dat hij al eens bij een vrouw gezien had dat de ribben letterlijk ingedeukt waren. Het zou vanzelf beter gaan. Eigenlijk absurd dat ik dit niet van te voren wist.

En inderdaad het werd beter (minder erg). Maar helaas ging het nooit over! Ook niet toen de definitieve implantaten werden geplaatst. Met regelmaat schoten/schieten de borstspieren in een kramp. Het resultaat was echter prima. Ik was er tevreden mee. De borst die verwijderd moest worden was minder mooi geworden en zag er onnatuurlijk strak en iets blauwer uit dan de ander maar dat zou komen doordat die kant van het borstbeen bestraald is geweest. Aldus de arts.

Niet lang daarna (ondertussen tevreden met de borstreconstructie) kreeg ik klachten aan 1 arm. Leek op een zenuwpijn dat doorstraalde naar de hand. Door huisarts verwezen naar de fysio. Niet lang daarna kreeg ik migraine-achtige klachten. Vlekken en flikkeringen voor de ogen maar niet zoals met een echte migraine en erge hoofdpijn daarna. Wel los daarvan veel vaker hoofdpijn. Weer bij de huisarts geweest in de veronderstelling dat het toch iets van migraine is en weer doorverwezen naar de fysio. Op een gegeven moment kreeg ik vreemde kramp in mijn linker arm. Een soort kramp met daarna voor mijn gevoel krachtverlies in mijn linker arm.

Niet direct maar na een paar keer begon ik mij toch zorgen te maken en vroeg mij af of het toch niet iets met mijn hart was. Huisarts heeft bloedonderzoek verricht en er is niets afwijkend geconstateerd. Ondertussen was ik heel vaak heel moe. (Maar ja, dat kwam misschien toch door de chemo die ik gehad had. Dat werd tenminste gezegd door anderen en je wordt ook ouder. Duhhh…dat kan ik werkelijk niet meer horen! Ik was 42 jaar toen ik borstkanker kreeg en ben nu 47 jaar.) Kon mij steeds slechter concentreren, mijn geheugen was langzamerhand rampzalig en zowel de nare vlekken en flikkeringen voor mijn ogen, de vele hoofdpijnen en de kramp in mijn arm en borstspieren werden alleen maar erger. Als ik te snel opstond werd ik duizelig en kreeg ik een bonkende hoofdpijn enz.

Ik was echter ook heel erg druk geweest. Fulltime werken, verhuizen en een studie erbij. En er was door de huisarts niet echt iets bijzonders geconstateerd. Ik werd emotioneel en snel geïrriteerd en vooral moe, heel erg moe. Ben uiteindelijk door de bedrijfsarts overspannen verklaard en werd vorig jaar in november ziek naar huis gestuurd met de opdracht rusten en ontspannen. Ik was blij met de rust. Godzijdank kon ik mij langzaam weer beter concentreren waarschijnlijk doordat ik minder vermoeid was. Ik kreeg gesprekken met een psycholoog wat ook zeker goed heeft gedaan. Ging weer naar de fysio voor massages en cardiotraining. Ik slikte extra magnesium in de hoop dat de spierkramp dan minder zou worden. Alleen anders dan ik had gehoopt en had verwacht gingen de lichamelijke klachten niet over. Sterker nog ze werden erger. Ik had inmiddels een nieuwe bril laten aanmeten omdat ik hoopte dat de vlekken en de flikkeringen misschien zouden komen doordat de bril niet meer goed was. De opticien gaf echter aan dat de sterkte gelijk was gebleven. Echter in de maanden daarna heb ik het idee dat ik steeds slechter zie. De ene dag is dat meer dan de andere dag.

Begin dit jaar kwamen de PIP-implantaten in het nieuws. Dat ging eigenlijk een beetje langs mij heen. Ging ervan uit dat wanneer ik die implantaten zou hebben ik wel een oproep zou krijgen. Totdat ik een stuk las in de Gelderlander. Het verhaal van Gerrie de Jongh. Ik was verbijsterd. Er stonden dingen in die ook ik letterlijk had genoemd bij de fysio en de bedrijfsarts. Vanzelfsprekend heb ik dit met hen besproken en ook zij hadden het artikel gelezen. Geadviseerd werd om het toch te laten onderzoeken.

Gek genoeg heeft het even geduurd voordat ik weer de moed had verzameld en weer naar de huisarts ben gegaan. Had eigenlijk geen keus. Ik werkte inmiddels weer. Dat ging ook best weer goed, alleen de lichamelijke klachten bleven en dat kost gewoon voor mijn gevoel teveel energie. Dat wilde ik niet meer. Ik was het echt zat en wist (weet) nu zeker dat het niet “tussen de oren zit”.

De huisarts reageerde gelukkig op een prettige manier. Hij keek het na en constateerde ook dat al mijn klachten zijn ontstaan na de borstreconstructie. (Zelfs bezoekjes die ikzelf alweer was vergeten.) Hij wilde niet dat ik maanden moest wachten en heeft zelf contact gezocht met een plastisch chirurg. Een week later kon ik er al terecht. Hij gaf direct aan dat ik niet de PIP-implantaten had. (Daar ging ik ook helemaal niet vanuit.) Ik moest gaan staan en hij bekeek de borsten. Behalve dat één borst er minder fraai uitzag kon hij weinig “'fouts' zien. Wel moest ik bloedprikken, heb ik a.s. woensdag een echo en heb ik ook een doorverwijzing naar de neuroloog. Over een paar weekjes moet ik terugkomen. Hij noemde ook dat wanneer hier niets uitkomt ik naar een dermatoloog gestuurd zou worden. Geen idee wat een dermatoloog doet!

Maar waarom heb ik nu het gevoel dat ze denken dat ik 'zeur'? Ik ben in heel mijn leven nog nooit voor niets naar een arts geweest. Ik ben niet iemand die snel klaagt en ik vind het altijd lastig om naar artsen en ziekenhuizen te moeten, dus stel het eigenlijk juist altijd lang uit voordat ik hulp zoek.

En waarom heb ik niet gezegd dat ik diegene ben die boos en teleurgesteld is?! Ik heb al borstkanker gehad. De angst dat het terugkomt is vanzelfsprekend altijd aanwezig. Realiseren zij zich wel dat bij al deze klachten ik met regelmaat gedacht heb dat het wellicht om een metastase gaat, of dat misschien het hart teveel geleden heeft door de bestraling? En ik ben boos omdat verdorie bij een pakje paracetamol een prachtige bijsluiter zit en het krijgen van borstimplantaten NIKS wordt verteld over mogelijke bijwerkingen!!!!

En nu weet ik het onderwerp. Het is een vraag. Waarom zit er geen bijsluiter bij implantaten en wel bij een doosje paracetamol? Oh ja en ik krijg soms ook een vreemde sensatie in mijn benen. Alsof er een laag koud kippenvel om heen zit. Maar ja dat durf ik al bijna niet te noemen. Dat klinkt nl. toch helemaal 'gestoord'.

Ik heb echter nu wel één ding besloten. Ongeacht wat er uit de onderzoeken komt. De implantaten gaan eruit!