Je kunt er wel 100 mee worden

Ik heb in 1976 siliconen prothesen gekregen omdat ik bijna geen borsten had en altijd met watjes in mijn BH liep. Op doktersadvies kreeg ik een paar siliconen borsten.

Gelijk daarop kreeg ik gezondheidsklachten, zoals extreme vermoeidheid. Ik gaf heel wat signalen bij de artsen zoals: "Dokter, ongeacht of ik geslapen heb of niet, ben ik zo moe."
"Als ik naar bed ga en er weer uitkom, ben ik ook moe", was zijn reactie. Met andere woorden, de bijverschijnselen werden vanaf het begin ontkend. Vanaf 1980 kreeg ik een druk in mijn hoofd, alsof een band mijn hoofd omklemde, dag en nacht. Ik kreeg daar jarenlang medicijnen voor met als gevolg: een onverhoopte verslaving. Toen medicijnen om af te kicken, ook dat heeft jaren geduurd.

M'n klachten werden steeds heftiger. Spier- gewrichtspijnen, concentratiestoornissen, maag-/neus-/oor- en oogklachten, korte momenten geheugenverlies, oververmoeidheid, etc.

Al deze klachten werden "opgelost" door een veelvoud aan pillen, zalfjes en verdere kwakzalverijmiddeltjes. Nog even en ik was een lopende drogisterij geworden en gebleven. En dan niet te vergeten de dokters- en de receptkosten.

In 1995 zag mijn man 'n aantal fragmenten op de TV over siliconen implantaten. Het betrof Amerikaanse vrouwen die gezondheidsproblemen hadden van implantaten.

Ik kon mezelf identificeren met deze vrouwen, er was enige gelijkenis in het klachtenpatroon. Tijd voor mij om in actie te komen!

Mijn huisarts wist zich geen raad. Toen van specialist naar specialist! Ook een verwijskaart gevraagd voor de specialist die mij destijds had "geholpen". Die wimpelde alles af en voegde er aan toe dat ik na een periode van 19 jaar niet bang hoefde te zijn voor mijn prothesen. Ik kon er wel 100 mee worden.

Conclusie: We worden niet serieus genomen, ontkenning en onwetendheid! De klachten konden nooit van de siliconen afkomstig zijn, maar uiteraard "de overgang"!

Een typerende reactie qua standaard diagnoses van de geconsulteerde specialisten. Een paar maanden later stond er een heel stuk in de krant over siliconen. Hieruit bleek dat wij wel degelijk ziek waren en dus zeker niet als gek betiteld mochten worden. Ik heb deze 2 onderzoekers opgespoord en één van de 2 heeft mij te woord gestaan. Wat bleek: als implantaten worden geplaatst, worden de siliconen door het lichaam ingekapseld, een normale reactie. Het immuunsysteem zet zich af tegen deze indringer, het implantaat. Wat ik ook nog te horen kreeg van die onderzoekers was dat als de implantaten eruit zijn, het niet zeker is dat je er beter van zal worden, want overal zitten die siliconendeeltjes.

De implantaten waren reeds "doorgezweten".

Toch werd besloten de prothesen te verwijderen, dat gebeurde 15 december 1995. Het werd nu de hoogste tijd om die "rotdingen" eruit te laten halen. Heb daarvoor een andere chirurg geraadpleegd. Wederom sporen van ontkenning en onwetendheid.

Maar wat hij wel wist te vertellen was dat de prothesen er al geruime tijd uit hadden moeten zijn! Nota bene een paar maanden daarvoor stuurde de chirurg die ze geplaatst had mij weer naar huis.

Geruime tijd later kreeg ik een uitnodiging voor het landelijk bevolkingsonderzoek. Ik vroeg of ze wilde kijken of er nog siliconen te zien waren. Tot mijn grote schrik was het onverhoopt toch te zien. Ik vroeg of ik na het onderzoek de foto's hebben mocht. Ik moest daar heel veel moeite voor doen, maar ik heb ze toch bemachtigd! Met deze foto's ben ik naar mijn chirurg teruggegaan. Hij zat niet meer in 't ziekenhuis, maar in z'n privékliniek. Op mijn vraag of "mijn specialist" toentertijd de implantaten compleet/intact uit mijn lichaam had gehaald, was het antwoord ontkennend! Hij typeerde mijn binnenste als een zootje!

Bij het verwijderen van de implantaten zou de rechter prothese "stuk" zijn geweest. De siliconen zaten door het weefsel heen. Ik had 'gewoon' een siliconenvergiftiging! Acht maanden later (al) volgde de reactie van de desbetreffende chirurg: "dat ik door hem niet meer verder zou worden behandeld".

Door zelf het heft in handen te nemen heb ik een consult geëist bij de immunoloog. Diverse (bloed-)onderzoeken waren het gevolg. Hier wees uit dat zelfs de lymfocyten te hoog waren, dat zou eventueel kanker kunnen veroorzaken. Toch .... licht aan de horizon!!