Harde ballast

In 1972 kreeg ik mijn eerste borstimplantaten. Ik had erg weinig borstontwikkeling, cupje AA met pijn. Voelde me daardoor niet echt vrouw (onzin eigenlijk, achteraf). Toen moest je nog 14 dagen platliggen in het ziekenhuis. Binnen een maand of drie voelde ik verhardingen, verkapselingen, zei de chirurg, niets aan de hand, dat kon gebeuren. Met een half jaar waren mijn borsten hard. Controle was er inmiddels niet meer, de chirurg was vertrokken. En een andere chirurg werd niet geadviseerd, want dit (verharding) kon gewoon gebeuren, kon verder geen kwaad. In de jaren die volgden ben ik heel ziek geworden, psychisch en lichamelijk. Er was weinig aandacht voor de borsten. In 1991 zijn ze vervangen in een ander ziekenhuis, daar ging het er veel prettiger aan toe. Echter, ook toen verhardden ze weer heel snel. Wel bleef ik nu jaarlijks onder controle in het ziekenhuis en werd mij verzekerd dat het niet schadelijk was.

In 2002 werden ze opnieuw vervangen in hetzelfde ziekenhuis. Dit keer, voor het eerst, onder de grote borstspier. Dat was veel beter, ook hierbij was een kleine verharding te voelen, maar die was aanvaardbaar.

In 2009 werd ik opgeroepen voor een mammografie. Had duidelijk aangegeven dat ik borstimplantaten had. Links is wel 5 keer gefotografeerd. Ik kan niet zeggen dat ik er veel pijn van heb gehad, maar na een week merkten we dat mijn linker borst een stuk omhoog was gekomen. "Heel fijn ..."

Een jaar later zijn de prothesen vervangen na gesprekken met diverse plastische chirurgen. De een vond dat ik ze beter kon laten verwijderen, de ander vond dat weer geen goed idee, zoveel chirurgen, zoveel verschillende adviezen. Direct na de operatie was alles prima, een paar dagen later echter was de linker prothese weer omhoog geschoven, naar z’n oude plek. Dit hebben we nog een kleine twee jaar zo gelaten. Nu heeft dezelfde chirurg ze verwijderd. Ik wilde het niet langer meer. 40 jaar pijn, ongemak, druk op je borst, het hoefde voor mij niet meer. Om van het slechte slapen nog maar te zwijgen, op m’n zij liggen was voor mij niet echt een pretje.

Ik voel me erg geholpen door het steunpunt bij het nemen van deze beslissing, maar vooral ook door mijn man en zo nog een aantal vertrouwelingen. Het belangrijkste was dat ik er helemaal klaar mee was en het echt niet meer wilde. Het resultaat is ons erg meegevallen, ik schijn in de loop van mijn leven toch wat borstweefsel ontwikkeld te hebben.

Maar het voornaamste vind ik dat ze nu zacht zijn en dat ik van die harde ballast af ben. Wat dat betreft kan ik mijn geluk niet op.

Toen ik op mijn 21ste de beslissing nam om aan implantaten te beginnen kon ik helaas niet weten hoeveel ellende er daardoor over me heen zou komen. Terugdraaien is niet mogelijk, maar toch wou ik dat ik er nooit aan begonnen was.

Inmiddels heb ik twee auto-immuun ziektes en een bi-polaire stoornis. Allemaal ziekten die niet in de familie voorkomen. Mogelijk is er een relatie met de implantaten. Als dat zo is, is het wel heel erg.