Die siliconen krijg ik nooit meer uit m'n lijf.

door Eva Wassenburg.

Gerrie de Jongh (38) kreeg de PIP-implantaten nadat haar borsten preventief waren verwijderd.

Al binnen een maand was ze ziek. Inmiddels is bekend dat Gerrie het ASIA-syndroom heeft, veroorzaakt door lekkende siliconen implantaten. Ze heeft de hoop opgegeven ooit beter te worden.

Gerrie draagt haar schouders hoog en naar voren als ze de voordeur opendoet, alsof ze daarmee haar platte borst wil verbergen. Dat is niet zo. Gerrie's voortdurende pijn bepaalt haar lichaamshouding.

Als ze even gaat verzitten op de bank trekt ze, midden in een zin, een grimas. "Ik ben al jaren niet meer zonder pijn."

Gerrie kan haar bed meestal nauwelijks uitkomen, ze wordt 's avonds naar boven gedragen door haar man en gaat 's ochtends op haar billen de trap af, als een kind. Buiten verplaatst ze zich met een scootmobiel.

Op goede dagen kan ze een klein stukje lopen, met een stok. Vandaag een redelijke dag. Als een vogeltje zit Gerrie ineengedoken op de bank. Verslagen maar strijdlustig. Verontwaardigd.

Eén op de vijf vrouwen met borstimplantaten heeft ze niet om grotere borsten te krijgen, maar omdat hun eigen borsten zijn geamputeerd vanwege borstkanker of een groot risico daarop. In Gerries' familie komt het breast cancer gen voor. Daardoor had Gerrie 85% kans op borstkanker. Haar moeder overleed eraan toen ze 44 was en haar oma op haar 42ste. Ik was een wandelende tijdbom, vertelt ze zakelijk. De arts van mijn moeder zocht contact en binnen drie weken waren mijn borsten geamputeerd. In het weefsel bleken al kwaadaardige tumoren te zitten. Ik heb mijn moeder zes jaar verzorgd en zag wat de ziekte met haar deed.

Dat wilde ik niet. Ik wilde mijn borsten best opofferen als ik daarmee oud zou worden en mijn kinderen zien opgroeien.

Of dat nu gaat lukken weet Gerrie niet. Haar plastisch chirurg raadde haar siliconen implantaten aan, want Gerrie was immers nog zo jong, pas begin dertig. Gerrie zag siliconen niet zo zitten, omdat ze in Amerika in 1992 grotendeels verboden werden door twijfels over veiligheid. Maar de plastisch chirurg vertelde dat ze zogenaamde cohesieve implantaten zou gebruiken, waarbij de inhoud uit een vaste siliconen-gel bestaat. "Daarmee kon me niets overkomen, dacht ik." Ze zegt het cynisch.

Ook schetste de plastisch chirurg een beeld van veel gedoe met losse protheses. Gerrie zag het al voor zich: in het zwembad met haar kinderen terwijl haar protheses verderop in het water dreven.

Ze ging dus akkoord met implantaten. Ze kreeg PIP-implantaten, waarvan inmiddels bekend is dat ze sneller scheuren en gevuld zijn met vervuilde siliconen.

Al snel ging het mis. Na een maand kreeg Gerrie klachten, pijn in de borststreek, geheugenproblemen, gewrichtsklachten en vooral hoofdpijn. Een jarenlange lijdensweg volgde: van neuroloog, psycholoog, internist en reumatoloog naar de pijnpoli. Niemand wist wat Gerrie had. Door verhuizingen kreeg ze tot twee keer toe een andere plastisch chirurg en in de zes jaar dat ze implantaten had, heeft ze twee keer een wissel ondergaan, omdat de gebruikte implantaten volgens de nieuwe chirurg niet geschikt voor haar zouden zijn.

Na de derde implantaatwissel dacht Gerrie dat ze een hartaanval kreeg. "Het was of er een baksteen op m'n borst lag, de pijn straalde uit naar mijn arm, ik kon nauwelijks ademhalen en transpireerde over mijn hele lijf."

De huisarts ontdekte een enorme onderhuidse ontsteking op haar borst.

Voor Gerrie was het duidelijk: de implantaten moesten er direct uit.

Haar plastisch chirurg vond dat niet nodig. Er was volgens hem geen bewijs dat siliconen systeemziekten veroorzaken. Na de operatie in april 2011, waarbij de implantaten uiteindelijk toch zijn weggehaald, voelde Gerrie zich nauwelijks beter. Ze kwam bij immunoloog Cohen Tervaert in Maastricht terecht, die al snel het ASIA syndroom herkende : Autoimmune infammatory Syndrome Induced by Adjuvants, een ziekte veroorzaakt door siliconen. Niet alleen bij vrouwen die PIP-implantaten hebben of hadden wordt deze vastgesteld, maar ook bij vrouwen met andere merken siliconen implantaten.

Voor Gerrie was het een opluchting. Niet zozeer dat haar ziekte nu een naam had en echt bestond, maar dat er iemand was die haar serieus nam.

"Hoe vaak me wel niet is verteld dat mijn klachten tussen mijn oren zaten , weet ik niet meer."

Dat klinkt verbitterd, niet boos.

Is ze dan niet boos? Het valt stil bij de vraag. Tranen. "Over wat mij is gebeurd heb ik alleen nog maar verdriet. Dat ik niet met m'n kinderen kan schaatsen, of zelfs maar boodschappen kan doen."

De ziekte is niet direct zichtbaar, wel ziet Gerrie er ouder uit dan haar 38 jaar en staan haar ogen diep in te donkere kassen. Gerrie laat de bulten in de zijkant van haar hals voelen." Zo heb ik er veel in al mijn klieren. Het zijn siliconen die in mijn lymfeklieren zijn terecht gekomen en daar zijn ingekapseld. De siliconen krijg ik nooit meer uit m'n lichaam, ook al zijn de implantaten er allang uit."

Immunoloog Cohen Tervaert kan Gerrie niet beter maken; er is namelijk nog geen remedie. Tóch heeft Gerrie haar hoop voor de toekomst op hem gericht: "Cohen Tervaert moet verder onderzoek doen. Ik vertel mijn verhaal zodat er meer aandacht voor de gevaren van siliconenimplantaten komt en geld voor onderzoek. Dat is alles wat ik nu nog kan doen."