'Hypochonder' bleek ziek door kapotte implantaten
Ik ben een vrouw van 33 jaar, gelukkig getrouwd en we hebben een klein hondje.
Ik wil graag mijn verhaal kwijt, dit is de eerste keer dat ik iets neerschrijf.
Ik ben 10 jaar ziek, gestart met klierkoorts toen ik nog op school zat.
Niemand die echt weet wat er in me omgaat, een ziekte hebben met een vage naam (CVS - Chronisch Vermoeidheidssyndroom).
Opnieuw en opnieuw mijn verhaal doen. Dokters die je aankijken of ik een hypochonder ben. Ja, ook vrienden en familie.
Bang van heel de wereld, me alleen veilig voelen in mijn vertrouwde kring.
Helemaal overstuur als er iets verandert. Is de wereld groter dan dit?
Ik hoop er ooit meer van te mogen proeven.
Voel me neergeslagen door het zoveelste onderzoek. Niets te vinden wat dit alles kan verklaren.
Ja wat tekorten hier en daar, maar ik voel dat dit niet klopt! Luister naar mij! Voel me zo machteloos.
Alles valt uit, kan geen woorden vinden, watten in mijn hoofd, voel me een lappenpop... leeg.
Te uitgeput om in slaap te vallen, pijn in mijn hele lichaam, overgeven, pijn in mijn buik, dagen recupereren na iets 'leuks' te doen, ook van niets te doen.
Raak me niet aan... doet pijn.
Roep niet... te luid.
Zet de muziek stil... verdraag het niet.
Die de lichten uit... veel te fel.
"Je ziet er toch goed uit"... Je weet niet hoeveel energie me dat kost.
Soms wil ik mijn haar afknippen, te zwaar om te wassen. Huilend me aankleden. Voel me slecht in mijn vel, opgeblazen, trillerig, warm, koud hoofdpijn, slikken doet pijn, altijd dorst. Polsgewrichten pijn, ja die ook. Maar dat zien ze niet.
Plots een hele hoop voedselintolerantie, ach ja weer een uitdaging bij.
Vraagt veel energie...
Vrolijk meelachen, doen of alles oké is. NEE! Laat me maar alleen. Als jullie er zijn, moet ik sterk zijn, ben te moe.
Maar ik hou van jullie, vergeet dat niet.
Ik wil me niet meer anders voordoen, maar ben bang om iedereen te verliezen.
Kom raap die moed bijeen, niet flauw zijn! Het is stress, pak een pilletjes en een magnesium, extra dosis antidepressivum! Zit het in mijn hoofd?! Ik ben niet gek!
Na zoveelste onderzoek, ik zoek, dit kan mijn leven niet zijn! Ik ging de wereld zien...
Is het mijn traag werkende schildklier, reuma, CVS, virus of wat denk jij? Lui... ben die blikken zo moe. Zal ik dan maar in mijn zetel blijven liggen (geloof me die zie ik al genoeg)? Geloof je het dan? NEE... ik vecht!
Pijn in mijn borsten... voel bijna een jaar steken. Toch maar echo laten maken, ik wil alles uitsluiten.
Ik vraag of alles oké is omdat het toch wel lang duurt aan de rechterkant.
"Toch niet mevrouw, u hebt een lek..." Dat kan toch niet? Het is toch een vaste gel en ze zouden 20 jaar tot levenslang meegaan? Blijkt die regel ondertussen verandert te zijn.
Dan maar naar de chirurg. Duidelijk kapselvorming, wat van vorm verandert en ze voelen hard. Die moeten eruit!
Oké, die beslissing had ik ondertussen ook genomen, wil ook geen nieuwe. Ook nooit meer lichaamsvreemde dingen in mijn lijf. Wil een gezond en sterk lichaam.
Ondertussen gezocht naar info, ziek door siliconen! Ik herken mezelf in de verhalen.
Ooh nee toch, zou het, is het dit? Zoveel vragen!
Elke dag zijn mijn zo gewilde borsten, die dingen waar ik 10 jaar geleden zo naar verlangd heb, die me vrouwelijker, zekerder, mooier (dacht ik) hebben gemaakt, een doorn in mijn oog.
Ze ogen en voelen niet natuurlijk meer.
Ik wil ze weg... nog 2 weken.
Ik kan niet meer terug, hoef ook geen wijzende vinger. Dit is wat ik ben.
Benieuwd wat de toekomst brengt.
Terug een beetje hoop. Voel me strijdvaardig.
Bedankt aan mijn lieve man en fantastische ouders, familie, lieve vrienden, voor jullie steun al die jaren.
Zie jullie graag.