"Dokter er lekt bruin geleiachtig vocht uit mijn tepel."
"Dan moet uw man daar niet zo hard aan trekken."
De vervelende en de nodige opmerkingen stilletjes slikkend, heb ik na jaren overleg met vooral mijzelf en later met mijn man, de stoute schoenen aangetrokken en de huisarts gevraagd of ik ook in aanmerking kon komen voor een borstvergroting.
Met een verwijskaart op zak, stapte ik dapper naar de plastisch chirurg. Supertrots voelde ik me, vrouwelijk. Dat mijn linkerborst niet lekker zat en wat harder aanvoelde, dat nam ik voor lief. Bij de eerste controle heeft de arts nog geprobeerd dit stuk te knijpen, daarna stelde hij mij gerust en dat was dat.
Ruim een jaar later kreeg ik darmklachten en heb ik ongeveer 8 weken diarree gehad en was ik inmiddels 10 kilo lichter. Na allerlei onderzoeken is er niets meer gevonden wat de oorzaak kon zijn van mijn klachten. Wel kreeg ik 10 weken lang elke week een vitamine-injectie en langzaam ging het beter.
Een jaar of wat later las ik een artikel in een blad over siliconen implantaten en omdat mijn linkerborst nog steeds raar aanvoelde, werd ik toch wel wat ongerust en ben ik voor controle weer naar de plastisch chirurg geweest. Hij heeft mij onderzocht, er is een mammografie gemaakt en alles was goed volgens hem. Ik moest maar niet meer van die roddelbladen lezen.
Totdat ik een paar jaar later last kreeg van pijnlijke handen en wat stijve gewrichten. Van de ene arts naar de ander arts werd ik gestuurd. Het zal wel tussen de oren zitten (zoals bij zovelen) maar toch niet bij mij?
Want ik weet toch wat ik voel? Ook lekte er wat bruin geleiachtig vocht uit mijn tepel, maar volgens de arts moest mijn man daar niet zo hard aan trekken??!!! Hoe ik me op dat moment voelde en dacht zal ik maar niet opschrijven...
Maar goed, mijn gewrichtspijn en spierpijnen werden alsmaar erger en daarbij kwam nog dat ik zo moe werd, doodmoe zelfs en ik had jeuk over mijn hele lichaam. Huilend van alle ellende stond ik nachten onder de koude douche om de jeuk weg te spoelen. Dat dit niet langer zo door kon gaan, snapte ik ook wel en heb ik contact gezocht met SVS. Ik kreeg enkele brochures toegestuurd en wat ik daarin gelezen heb, was voor mij heel herkenbaar. Zodoende ben ik terecht gekomen bij dr. K. en door haar werd ik 'zomaar' serieus genomen en heb ik mijn verhaal aan haar verteld. Er is mij geadviseerd om de implantaten te laten verwijderen.
Mijn implantaten zijn nu verwijderd. Raar maar waar, ik voel me toch nog vrouw. En als over enkele weken blijkt dat die vervelende jeuk er niet meer is en de vermoeidheid is verdwenen, weet ik zeker dat het met de gewrichtspijn ook wel goed zal komen.
De pijnklachten zijn voor de helft verdwenen. Mijn knie en mijn handen/polsen gaan nog niet echt vooruit, maar wie weet in de toekomst zal het beter gaan. Nu vraag ik mij af..... die siliconen, zou dat dan toch ..??
Het is een half jaar later, ik ben inmiddels 43 jaar, voel me weer 18 en mijn borstimplantaten? Ik denk dat die wel ergens in een gifcontainer liggen!
Mijn motto is. Liever plat dan plant!