Embedded Files
Al vanaf kleins af aan was ik onzeker over mezelf door kleine borsten.
Ik besloot dat ik graag een borstvergroting zou willen, niks overdreven maar gewoon borsten hebben en mezelf vrouwelijk voelen leek me fijn.
Ik begon al vroeg met sparen. Een hele investering wanneer je nog met een studie bezig bent en weinig inkomen hebt.
Maar vastberaden was ik, dit was wat ik wilde. Alles wat ik kon missen ging apart voor de operatie.
Toen ik 21 was had ik eindelijk genoeg gespaard, ik kon mezelf laten opereren. Ik maakte een afspraak bij dr. D.G. in Barendrecht.
November 2015 was het dan zo ver, ik werd geopereerd. Ik kreeg Mentor protheses, 325cc.
De operatie en alles hierbij verliep voorspoedig. Voor ik het wist was ik weer thuis en kon ik herstellen van de OK.
Na de operatie had ik heel veel pijn, maar omdat mijn bloeddruk te laag was kreeg ik geen morfine. Maar ach, dit was het waard toch?
Na zo'n 3 weken was ik praktisch pijnvrij, al bleef ik altijd een beetje pijn in mijn linkerborst houden en kon ik nooit op mijn buik slapen.
Ik hervatte mijn werk en was erg blij met het resultaat. Maar eigenlijk 1,5 maand na de operatie, veranderde er al dingen in mijn lichaam. Ineens kreeg ik spastische darmen, iets waar ik voorheen nooit last van had. Eigenlijk was dit het enige waar ik toen mee kampte.
Ik sportte veel, 6 x per week was normaal. Ik was werkzaam als verpleegkundige in het ziekenhuis en had een druk sociaal leven.
Ik was nooit thuis en altijd bezig of onderweg, iets wat ik gewend was en als 23 jarige normaal is.
Echter toen de tijd voorbij ging veranderde er veel in mijn lichaam. Ik had vaak pijn in mijn oksels en branderig gevoel in mijn beide borsten.
Ik voelde me vaker moe en grieperig, maar ik dacht dit heeft iedereen wel eens en het zal wel weer overgaan.
Op mijn 23ste werden de darmproblemen zo ernstig dat ik bij een internist terechtkwam. Er zou een behandeltraject zijn voor mensen met spastische darmen, een heleboel behandelmogelijkheden waren er en ik ging er een proberen. Het had weinig resultaat, dus probeerde ik er nog een. De hele lijst volgde maar niets veranderde aan mijn klachten.
Doordat de pijn in mijn borsten/oksels vaak de hele dag aanwezig was, besloot ik terug te gaan naar mijn huisarts, zou dit de oorzaak niet kunnen zijn?
Vóór mijn operatie had ik tenslotte nooit dit probleem.
Mijn huisarts voelde aan de protheses en vertelde mij dat wanneer alles soepel aanvoelt er nooit klachten kunnen ontstaan van de protheses.
En bij mij voelde ze glad en soepel dus er was geen mogelijkheid dat dit het was. Gerustgesteld ging ik naar huis.
Maar bij het voorbijgaan van de tijd verdwenen mijn klachten niet, ze werden alleen maar erger.
Het werd zelfs zo erg dat wanneer ik naar het toilet ging, ik zoveel kramp en pijn had dat ik mijn bewustzijn verloor. Niet één keer maar regelmatig.
Als een zielig hoopje mens lag ik naast de wc wachtend tot het overging en een behandeling was er blijkbaar niet voor.
Ongeveer 1,5 jaar na het plaatsen van mijn protheses werd ik erg ziek. Ik viel in één maand tijd maar liefst 6 kilo af en eten kon ik niet meer binnenhouden.
Ik kwam thuis te zitten van mijn werk en kon de deur niet meer uit. Uiteraard ging ik met deze klachten naar mijn huisarts. Er werd bloed geprikt ,waar niks uit kwam. Ik moest het maar even aankijken en werd me verteld dat een mens prima 2 weken zonder eten kan. Een rare uitspraak waar ik niks mee kon.
Bij een vervangende huisarts kreeg ik uiteindelijk medicatie tegen de misselijkheid, Metochlopramide. In de eerste paar dagen dat ik deze gebruikte kon ik weer wat vloeibaar eten binnen houden. Maar al heel snel lukte dit niet meer. Weer terug naar mijn huisarts en gevraagd me a.u.b. door te verwijzen naar een internist want iets was er toch niet goed? Ik kreeg geen verwijzing, misschien was een verwijzing naar de psycholoog wel wat. Een eetstoornis? Depressie?
Wat ging er om in het hoofd van mijn huisarts?! Ik ging niet naar een psycholoog; ik hou van het leven, ik hou misschien nog wel meer van eten, ik heb een leuke relatie, een goede baan. Ik weet zeker van mezelf dat ik hier niet voor koos, ik wilde zo graag weer aan het werk en fit zijn.
Na bijna 2 maanden thuis te hebben gezeten kreeg ik Granisetron, een middel wat chemopatiënten tegen de misselijkheid kregen.
Met succes, eindelijk kon ik mijn eten binnen houden en begon ik weer wat aan te sterken. Na zo'n 3 maanden kon ik weer fulltime op mijn werk functioneren, maar dit was dan ook wel praktisch alles was ik deed. Van 6 x per week fitnessen ging ik nog naar 2 keer. Niet omdat ik niet meer wilde. maar omdat ik de kracht niet meer had. In alles ging ik uiteindelijk snijden, zelfs douchen werd een opgave. Waar ik eerst elke dag douchte, had ik de kracht niet en deed dit maar om de dag (zittend, want anders viel ik flauw van alleen al de warmte).
Normaal sliep ik in een nacht zo'n 7 uur en werd fit wakker. Vóór mijn werk ging ik zelfs nog sporten. Vanaf deze periode sliep ik gemiddeld 10-11 uur en werd zo vermoeid wakker. Ik voelde me grieperig/niet fit en hierdoor moest ik me vaak ziek melden op mijn werk.
De hele dag was ik bezig om mezelf tegenover mijn omgeving te verantwoorden, soms had ik het idee dat niemand me nog geloofde.
Ik ervoer steeds meer onbegrip uit mijn omgeving, ik ging niet naar feesten omdat ik geen energie had maar men dacht dat ik niet wilde.
'Anouk is ook altijd ziek' kreeg ik steeds vaker te horen, iets wat ik echt vreselijk vond. Ook op mijn werk ontstond steeds meer onbegrip; je bent een gezonde jonge meid van 25, ga toch weer sporten daar knap je vast van op. Ik probeerde het echt, maar telkens werd ik teleurgesteld door mijn lichaam. In deze tijd ging ik meerdere malen terug naar mijn huisarts, maar ze bleef me benadrukken dat het niet aan de protheses kon liggen.
Dit ging zo nog bijna een jaar door, tot de klachten bleven opstapelen.
Ik begon wazig te zien, mijn ogen bleken flink achteruit gegaan te zijn. Het was net alsof de wereld te snel ging voor mijn gedachte.
Als ik te snel draaide werd ik duizelig en meerdere keren viel ik dan ook flauw.
Als iemand tegen me praatte voelde het alsof ik aangeschoten was, alles was wazig en ik kon moeilijk mijn aandacht bij een gesprek houden.
Ik was weer continue misselijk en moest soms braken, eetlust had ik niet meer.
Al dan niet te spreken over de pijn; in mijn gewrichten, maar nieuw was de pijn in mijn liezen/oksels/hals. Lang staan ging niet, de pijn werd echt ondraaglijk.
Wat opvallend was dat mijn borsten steeds meer pijn gingen doen, 's avonds lag ik met coldpacks op de bank omdat mijn borsten in brand stonden.
Ook vervelling op mijn borsten was nieuw.
Het afvallen begon weer, 7 kilo dit keer. Ook mijn omgeving begon het op te vallen, ik had geen kleur meer in mijn gezicht en mijn ogen waren dik.
Als ik 's morgens wakker werd zat er veel vocht in mijn ogen en ik had continue koorts.
Hoe raar het ook klinkt is was blij met de koorts en dikke ogen, nu kon mijn huisarts (inmiddels een andere i.v.m. verhuizing) zien dat er iets niet goed was. Ik werd dan ook meteen doorgestuurd om bloed te prikken, een ontsteking werd gedacht.
Maar dit bleek niet het geval. Ik begon zelf over mijn protheses en kreeg een echo om te zien of er misschien een prothese kapot zou zijn, dit bleek niet het geval; dat het van de protheses kwam werd weer uitgesloten. Maar ik vertrouwde het niet en eiste dit keer een verwijzing naar een plastische chirurg. Ik kwam terecht bij een plastische chirurg in het Bernhoven ziekenhuis in Uden, hier deed ik mijn verhaal. Het was zeer zeldzaam maar mogelijk dat ik een reactie had op de protheses, asia-syndroom noemde deze arts het. Maar wat hij er precies mee moest zou hij later terugkoppelen na een overleg met andere plastische chirurgen. Na enige tijd werd ik gebeld, ik kreeg een verwijzing naar het VUMC in Amsterdam. Daar zou zich een arts bevinden die zich bezighield met siliconen en deze klachten.
Bij het VUMC kwam ik terecht bij drs. B.; ik vertelde mijn klachten en mijn vermoeden dat er een link was.
Deze 2 keren voelde ik mij voor de eerste keer serieus genomen.
Al mijn klachten zouden zeer waarschijnlijk veroorzaakt worden door de protheses.
Een soort van allergische reactie op de protheses. Bij het uitvragen van de arts bleken er nog veel meer zaken te zijn die mezelf nog niet eens opgevallen waren wat van de protheses kon komen; ik had altijd een droge mond (alle slijmvliezen), was erg vergeetachtig en had praktisch altijd spierpijn.
Omdat niet met een bloedonderzoek o.i.d. aan te tonen is dat de klachten echt van de protheses zijn is het alleen mogelijk te kijken naar de klachten.
Het leek deze dokter dan ook vrij zeker dat al mijn klachten van de siliconen implantaten kwamen.
Vreselijk vond ik de gedachte dat iets waarmee ik me eindelijk zelfverzekerd voelde me zou worden ontnomen. Maar voor mij was er geen andere optie, ze moesten eruit.
In de auto naar huis maakte ik al een afspraak in mijn eigen ziekenhuis om de protheses te laten verwijderen.
De kosten van verwijderen, moest ik zelf betalen. De plastische chirurg heeft nog geprobeerd het op de verzekering te verhalen gezien al mijn lichamelijke klachten maar tevergeefs.
Het kon me allemaal weinig meer schelen, ik had alles ervoor over om mezelf weer een keer goed te voelen. Ik betaalde de operatie zelf en liet de protheses verwijderen.
Om de kosten te drukken werden de protheses onder plaatselijke verdoving verwijderd. Erg naar, maar dat zou me meer dan duizend euro besparen.
Vreselijk voelde ik me, de hele week dat ik wachtte op de operatie voelde ik me klote.
Iets waar ik zolang naar uitgekeken had en zo zelfverzekerd mee was, heeft me zo ziek gemaakt.
Boos was ik op mezelf dat ik ooit de keuze gemaakt had dit te doen.
Maar ook verdrietig, ik kon alleen maar denken aan hoe het er weer uit zou zien wanneer ze verwijderd waren.
De dag van de operatie brak aan, ik wilde niet maar het moest.
De ingreep heeft misschien 20 minuten geduurd, al voelde het als uren. Toen het klaar was hing er een grote spiegel in de ruimte waar ik in kon kijken, maar ik heb niet eens gekeken.
Ik wilde het gewoon niet zien, ik trok snel mijn kleren aan en ging naar huis.
Ik kon alleen maar huilen, zelfs met kleren aan was het raar. Ik herinnerde me weer waarom ik de operatie had gedaan. Ik troostte mezelf met de gedachte dat er nog een optie was om mijn borsten te vergroten met eigen buikvet als ik beter zou zijn.
De hele dag heb ik niet gekeken naar mezelf, pas 's avonds voor het naar bed gaan keek ik even snel. Ik kon alleen maar huilen, het was voor mijn gevoel nog erger dan vóór de operatie. De huid was opgerekt en de littekens nu heel goed zichtbaar.
Daarbij was het nog eens zo dat ik mezelf nog steeds vreselijk ziek voelde, mijn lichaam zou tijd nodig hebben om te herstellen.
Na ongeveer 6 weken voelde ik me nog steeds niet beter. Sterker nog, ik werd nog zieker. De pijn in mijn klieren nam zo erg toe dat ik morfine gebruikte.
Nieuw was dat ik nu ook overduidelijk voelbare klieren had, waar ze voorheen alleen pijn deden waren ze nu ook dik.
Zou het dan toch allemaal niet van de protheses geweest zijn?
De koorts bleef en 's nachts zweette ik enorm. Ik had moeite met slikken en de overige klachten verdwenen ook niet.
Ik kwam hiervoor weer bij internist in het Bernhoven terecht, een heel stel onderzoeken volgden maar hier kwam niks uit.
Ook nu kreeg ik weer te horen dat er niks lichamelijks aan de hand was en ik misschien naar een psycholoog zou kunnen gaan.
Kwaad maakt het me. Als de klachten echt van psychologische aard zou zijn, zou ik dan hetgeen laten verwijderen wat me eindelijk de zelfverzekerdheid gaf, die ik zo graag wilde?
Ik besloot zelf contact op te nemen met het VUMC en kreeg drs. B. weer te spreken.
Eindelijk kreeg ik weer eens het gevoel serieus genomen te worden;
Dat mijn klieren opzette was logisch, de afvalstoffen die uit de protheses waren gekomen waren verzameld in de lymfeklieren.
Mijn lichaam is nu eindelijk begonnen met het opruimen.
De vermoeidheid en klachten zouden eerst erger worden alvorens het zou gaan verbeteren.
Het is nu 2 maanden na de operatie en ik begin eindelijk na 1,5 jaar mezelf een heel klein beetje beter te voelen.
De koorts is stukken minder aanwezig, de misselijkheid verdwijnt en soms heb ik zelfs alweer honger. Ik merk dat ik minder spierpijn heb en de duizeligheid is over, zelfs mijn zicht word weer beter. Alleen de vermoeidheid blijft, ik werk halve dagen en slaap vervolgens een gat in de dag.
Maar volgens de internist in het VUMC zal ik tot een half jaar na de operatie geduld moeten hebben. Pas dan kan ik zeggen wat de blijvende schade zal zijn.
Dan zal blijken of ik ooit weer de oude fitte persoon zal worden die ik was.
Waarom ik mijn verhaal deel; in de 2 jaar tijd dat ik meerdere keren naar huisartsen/internisten ben geweest is er niemand geweest die naar mijns inziens de kennis had die nodig was op dit gebied. Toen ik mijn huisarts vertelde over het ASIA-syndroom keek ze me aan alsof ze water zag branden.
Ik ben zo vaak weggestuurd dat ik aan mezelf zou gaan twijfelen. Ben ik dan echt niet gelukkig?
Maar ik was zo zeker van mijn zaak, ik wilde zoveel doen maar kon het niet omdat mijn lichaam het niet kon. Niet omdat mijn geest het niet wilde.
Ik kan me er kwaad om maken dat me zo vaak is benadrukt dat deze klachten niet van mijn protheses zouden kunnen komen en het tegendeel waar bleek te zijn.
Wat me op de been hield waren de verhalen van andere vrouwen in dezelfde situatie op forums.
Het enige wat ik nu nog wil is fit en gezond zijn, waar ik eerder vertelde mezelf weer te willen laten opereren maar dan met eigen buikvet, wil ik dit niet meer.
Ik heb mezelf leren accepteren dat ik blij moet zijn met wat ik heb en ben ik mijn gezondheid meer gaan koesteren dan ooit tevoren.
Het is goed zo. Ik ben zoveel ziek geweest dat ik me een waardeloze vriendin voelde. Ik kon nooit mee of wilde altijd naar huis.
Het wordt tijd dat ik me weer eens naar mijn leeftijd kan gedragen. Geen ziekenhuizen of operaties meer.
Of ik spijt heb? Nee, ik kon van te voren niet weten dat ik de zeldzame persoon ben die niet tegen de protheses kan.
Als ik het niet had gedaan, had ik dit ook nooit geweten. De protheses maakte me zelfverzekerd, iets wat ik vroeger totaal niet was. Helaas was het mij niet gegund.
Het is jammer van de duizenden euro’s die me al deze ellende heeft gekost en blijf ik het bizar vinden dat het verwijderen zelf betaald moest worden.
Toen ik zelf op zoek ging naar verhalen over vrouwen met klachten, stuitte ik praktisch alleen maar op vrouwen met PIP-implantaten.
Om deze reden wou ik graag mijn verhaal vertellen, niet alleen met PIP-implantaten word je ziek. Ook met de tegenwoordig gebruikte Mentor protheses loop je dit risico.
En voor alle duidelijkheid, mijn protheses waren bij het verwijderen volledig intact. Dus ze hoeven niet eens gescheurd te zijn om zoveel schade aan te kunnen richten.
Ik ben benieuwd of iemand hetzelfde heeft meegemaakt en hoe het bij die persoon verlopen is.
Je mag me benaderen op e-mail; x-anouk(at)live.nl
Google Sites
Report abuse