Zelfdoding

De medische historie van onze dochter, ze is 31 jaar geworden.

Nog niet zo lang geleden, heeft onze dochter, tot ons grote verdriet, een eind aan haar leven gemaakt. ‘s Middags hebben we haar gevonden.

Ze heeft het op een 'humane manier' gedaan.

Het verhaal achter deze vreselijke gebeurtenis willen wij hierbij naar buiten brengen, omdat we het gevoel hebben dat we er iets mee moeten doen. Het kan slechts een zakelijke weergave worden van alles wat zich de afgelopen jaren binnen ons gezin heeft afgespeeld. De wanhoop, machteloosheid en het verdriet kunnen niet in woorden worden uitgedrukt.

In februari 2003 stond onze dochter (toen 19 jaar) bij ons op de stoep: ze was die dag geopereerd door een plastisch chirurg toen aanbevolen door de Vereniging Voor Plastische Chirurgie, verbonden aan een privékliniek. Ze had ons er niet in gekend omdat ze wist dat wij ertegen waren. Die confrontatie ging ze uit de weg.

Het benodigde geld daarvoor had ze geleend bij een bank, onder borgstelling van een vriend, omdat ze zelf geen vaste baan had en dus niet kon lenen.

Met deze operatie zou ze een paar 'mooie borsten' krijgen met implantaten à 300 cc, via de tepelhof ingebracht (nieuwe methode??). Maar helaas….het pakte anders uit.

Toen is de ellende begonnen; 't Was niet goed en niet mooi. De implantaten waren te groot, de huid stond te strak en de tepelhof was verknoeid. Een en ander werd bevestigd door een andere plastisch chirurg. Ook kreeg ze pijn, die altijd aanwezig bleef. Ze voelde zich verminkt.

Er kwamen veel onzekerheden 'Wat zit daar?' Er is vast iets niet goed. Mammografie, als je implantaten hebt, is een risico! Wat betekent dat voor later? Hersteloperatie? Waar doe ik goed aan? Via de media kwamen er toen ook nog eens de nodige verontrustende berichten binnen: lekkende implantaten en 'alle' soorten zouden 'zweten' waardoor foute stoffen, o.a platina, in het lichaam terecht konden komen. Vrouwen klaagden over extreme vermoeidheid en ziektes die daaraan konden worden toegeschreven. Onze dochter had ook vermoeidheidsklachten. Daarom liet ze op eigen kosten een uitgebreid bloedonderzoek doen. Het leverde niets op, maar ze bleef angstig en onzeker.

De overweging om de implantaten te laten verwijderen was ook geen optie. Dat zou teveel opvallen en er was een kans dat er vervorming zou kunnen ontstaan, mede door de aanwezigheid van kapselvorming. Dat wil je niet als jonge vrouw. Kortom, allemaal onzekerheden die haar zelfvertrouwen geen goed deden.

De jaren na deze operatie werden, tot aan haar overlijden, overheerst door de gevolgen van deze ingreep.

Later is ze gaan zoeken op internet en gaan shoppen bij andere chirurgen. Zij adviseerden een hersteloperatie. Daar had ze echter geen geld voor, dus dan maar uitstel, want t.z.t. moesten de implantaten toch worden vervangen. Over dit laatste was ze ook niet goed voorgelicht. Volgens haar plastisch chirurg konden ze levenslang blijven zitten. Hoe is het mogelijk, valse voorlichting, want er was toen allang bekend dat ze na 10 jaar vervangen moeten worden.

Het waren voor haar jaren van grote onzekerheid, angst, schaamte en vooral zelfverwijt!

Eind 2010 besloot ze toch maar een hersteloperatie bij een goed bekend staande plastisch chirurg in een ziekenhuis te laten doen.

Ze kreeg kleinere implantaten, een borstlift en de tepelhof werd gecorrigeerd. Het is toen helaas weer niet goed gegaan. Er werd te ver doorgesneden zodat de littekens zichtbaar bleven. Die kwamen onder haar bikini uit. Bovendien konden de implantaten verschuiven, dat gebeurde dan ook een aantal keren.

Dat het toen óók niet goed is gegaan werd eveneens bevestigd door meerdere plastisch chirurgen. Wij hebben de kosten voor onze rekening genomen en hebben ook de lening van de vorige operatie afgelost (zij had geen geld). Het droeg helaas allemaal bij aan groter schuldgevoel. Het was niet uit haar hoofd te praten en het was immers weer niet goed afgelopen. Waar deed ze goed aan???

Daarna is het helemaal fout gegaan met onze dochter.

Haar onzekerheid werd loodzwaar. Ze is weer gaan zoeken. Wij hebben haar daarin begeleid en waren bereid haar weer financieel te steunen.

Omdat zij het allemaal niet meer alleen aankon en wij er nu bij werden betrokken kwamen wij er zélf achter dat er kaf onder het koren zit.

Onvoorstelbaar hoe gemakkelijk en onverantwoord sommige plastische/cosmetische chirurgen bereid waren direct maar 'even' te snijden in een zwaar depressief geworden vrouw, die 'zichtbaar' helemaal aan de grond zat. Niet te geloven, vooral met zo’n voorgeschiedenis!

Volgens de mening van een plastisch chirurg uit een groot ziekenhuis zou een 'heel verantwoorde en goed doordachte operatie' misschien een oplossing kunnen zijn. Het gezamenlijke oordeel van meerdere collega's was noodzakelijk. Het moest nu verantwoord gebeuren anders kwam het nooit meer goed. Dáár konden wij ons wel in vinden, maar zelf was ze psychisch intussen al te slecht om dit toen te ondergaan.

Al met al was onze dochter intussen zwaar depressief geworden, zag het niet meer zitten, kon niet meer slapen, slaapmiddelen hielpen niet meer en ze greep uiteindelijk naar de drank.

Ze moest worden opgenomen in de GZ, waar ze ook nog eens extra trauma’s heeft opgelopen. Er waren toen al suïcide signalen.

Met antidepressiva is ze er bovenop gekomen en ze ging weer aan het werk.

Daarna heeft ze uiteindelijk toch een tweede hersteloperatie Iaten doen. 't Kon zo niet blijven zitten. Er moesten, om het goed te krijgen, weer grotere implantaten in. Ook bleek ze kapselvorming te hebben, dat moest worden verwijderd.

Helaas is het met deze operatie óók niet helemaal goed gegaan. De wonden heelden heel slecht en ze bleef veel pijn houden; regelmatig was ze daar zelfs ziek van. Wij vermoedden dat zich opnieuw kapselvorming voordeed, want er was zichtbaar verschil tussen links en rechts. Het was helaas met haar niet bespreekbaar. Ze stopte het helemaal weg.

Ze werd wéér zwaar depressief. Ze wilde haar antidepressivum niet meer nemen want daar werd ze dik van. Hierdoor kwam er te veel spanning op haar borsten. Dit was slecht voor de huid en de pijn werd erger. De cirkel was compleet!

Ze heeft diverse andere antidepressiva geprobeerd, maar die hadden onvoldoende effect en hadden vervelende bijwerkingen. Ze kon weer niet slapen, viel uiteindelijk opnieuw terug op alcohol en moest, zwaar verslaafd en heel suïcidaal, wéér worden opgenomen.

Binnen de kortst mogelijke tijd heeft zij zich uit de kliniek geworsteld en is ze, zo bleek later, haar dood gaan voorbereiden. Aanvankelijk leek het beter te gaan, maar ze kreeg weer veel pijn, werd weer depressiever en toen ging het mis.

Op een dag hebben wij haar levenloos aangetroffen, vredig, met gevouwen handen, verlost van alle ellende. Ze heeft dit gedaan met een snelwerkend middel.

Hoogstwaarschijnlijk had ze een psychische stoornis, maar welke en in welke mate? Wat is oorzaak en wat is gevolg? Ligt de schuldvraag bij de jonge vrouwen of toch ook bij de plastisch chirurgen die er graag aan verdienen? Wie het weet mag het zeggen!!!

In ieder geval is de operatie van onze dochter, toen ze pas 19 jaar was , totaal onverantwoord en met onvoldoende voorlichting uitgevoerd. Zij vond en wij vinden dat ze daar slachtoffer van is geworden. We willen niet alle behandelingen over één kam scheren. Sommigen of velen(?) zijn er misschien wel mee geholpen, maar de mogelijke gevolgen, vooral voor de toekomst (!!) worden waarschijnlijk zwaar onderschat en onvoldoende meegenomen in de voorlichting.

Een paar weken voor het overlijden van onze dochter heeft zij nog een jonge vrouw kunnen weerhouden van een borstvergroting. Daar was ze blij mee. “Ik heb haar kunnen redden”, zei ze. Ze kwam toevallig op haar pad. Onze dochter heeft toen, in vertrouwen, haar ervaringen aan deze jonge vrouw verteld en haar gewaarschuwd. Wat zegt dit?

Ik heb deze vrouw later gesproken. Zij deed huilend haar verhaal, bevestigde wat onze dochter had gezegd en zei dat haar implantatenwens over was, ook bij haar vriendin, want die had dezelfde plannen. Er waren er dus twee gered!

Opvallende feiten en uitspraken:

“Ik ben verminkt. Ik zou wel eens willen weten hoe mijn leven er uit had gezien als ik geen implantaten had gehad.” Dit spreekt boekdelen.

Duidelijk is dat een (psychische) screening had moeten plaatsvinden.

Een telefoontje destijds van de plastisch chirurg naar de huisarts (die op de hoogte was van haar problemen) zou niet verkeerd zijn geweest, maar zo werkt dat helaas niet bij de cosmetische/plastische chirurgie. Er is onder deze chirurgen waarschijnlijk te weinig kennis over de koppeling tussen lichaam en geest.

Ze signaleren niet of onvoldoende of sluiten hun ogen daarvoor. De privacy staat hoog op de ranglijst, maar de 'big business' helaas ook!

Verplichte persoonlijke en vooral 'onafhankelijke' voorlichting zou noodzakelijk moeten zijn. Jonge vrouwen die mooi willen zijn, steken hun kop in het zand voor de eventuele gevolgen. Het nú telt. De rest zien ze later wel. Als het dan verkeerd uitpakt, schamen ze zich en durven mogelijk niet aan de bel te trekken of doen dat niet omdat er een kostenplaatje aan zit.

Zelfdoding bij vrouwen is 2 tot 3 x zo hoog bij vrouwen met borstimplantaten. Deze gegevens zijn in het buitenland bekend. Wij kunnen het ons nu voorstellen!

In ons land zijn er echter helemaal nog geen cijfers over bekend omdat, tot voor de PIP-implantaten affaire, er zelfs nog geen registratieplicht was. Bij de dood van onze dochter heeft de politiearts de implantaten niet opgemerkt omdat ze onder de borstspier zaten, dus wordt het ook niet weergegeven in de statistieken als mogelijke doodsoorzaak.

Zij adviseerde ons daarom er iets mee te doen! Als niemand er ooit op wordt geattendeerd komt het hier niet onder de aandacht. Het moet in ieder geval worden meegenomen in het forensisch onderzoek anders blijft het helemaal onder de dekmantel.

Niet alle cosmetische ingrepen zijn te bekritiseren. Het kan ook goed werken, heel vaak zelfs. Maar voor de toekomst van jonge vrouwen wordt er met borstimplantaten veel op het spel gezet. Het gaat veel te gemakkelijk, zeker bij jonge meiden met een verkeerd zelfbeeld (en die zijn er behoorlijk veel). Voor een gewone behandeling door een chirurg is er altijd een verwijzing van een huisarts nodig, maar 'dit' kan zomaar gebeuren.

Het is ons een raadsel.

Bezint eer gij begint! De voorlichting is wel verbeterd, maar 'niet onafhankelijk' en te weinig 'toekomstgericht'. Mogelijk een taak of verplichting voor de huisarts? Denk aan de consequenties voor de toekomst: Kapselvorming? Noodzakelijke vervanging? Kun je dan de kosten betalen? Over 10 jaar ziet je leven er waarschijnlijk heel anders uit! Relaties… Hoe reageren nieuwe relaties op jouw implantaten? Kan dat in de weg staan? Kinderen, dikker worden, gespannen borsten, altijd pijn, angst, mammografi-, verkeerde stoffen in implantaten ('t blijft onzeker) enz. enz.!

Het is bekend dat niet alleen de PIP-implantaten verkeerde stoffen bevatten, maar dat ook andere merken de nodige slechte ingrediënten hebben gebruikt, waar vrouwen last van kunnen krijgen en die eigenlijk niet verantwoord zijn. Krijgen jonge vrouwen tijdbommen in hun lijf als ze mooie borsten 'voor hun verjaardag' (zoals in een tv-programma) krijgen?

De verdrietige ouders

(Die alles hebben gedaan wat binnen hun vermogen lag, maar helaas alleen kunnen terugkijken op een moeilijke periode die misschien anders had kunnen verlopen en aflopen.)