Ik wil euthanasie door mesh

Ik heb twee grote liesbreukmatten. Deze matten bestaan uit het materiaal polyprolyleen. Deze matten deugen niet. Inmiddels weet ik dat. Het begint met niet kunnen zitten. Dus dan blijf je maar staan. Iedere dag douchen is een enorme opgave, ik schaam me om het te vertellen. Toch is dit belangrijk voor iedereen om te weten. Onder de douche zak ik letterlijk door mijn hoeven. Ga dan op het toilet zitten om mij aan te kleden. Ik moet mijn been optillen met behulp van mijn rechterhand om mijn ondergoed en broek aan te trekken. Als ik dat eenmaal voor elkaar heb. Ben ik al moe. Het kost veel energie. In wezen kan ik niet meer lopen. Ze zeggen hier dan, u loopt toch? Ja als ik van A naar B moet heb ik geen keus. Ik ram er dan doorheen. Vervolgens moet ik eten, voor krachten. Het klinkt misschien raar. Stil staan op mijn twee benen is onmogelijk. Toch moet ik mijn boterham smeren. Ik zak gewoon erdoor heen.

Vervolgens ga ik automatisch óver op compenseren, dus krijg ik ook last van mijn andere been. Dan maar zitten, geen seconde lukt dat. Wat moet je doen als je niet meer kan staan? Het is gewoon een nachtmerrie. Plus een lijdensweg. Nog een klein voorbeeld. Voor jullie normaal. Sokken aantrekken, het heffen van mijn been. Vervolgens mijn schoenen aantrekken. Daarnaast een vreselijke onrust, opgefokt van de pijn. Zeg dan tegen mezelf; doe normaal. Luister naar je lichaam. Iedereen loopt gewoon, maar ik moet nadenken hoe ik moet lopen. Hoe krijg ik mijn ene been voor mijn andere been? Ik voel mij gewoon invalide met veel pijn.

Vraag mezelf steeds af, ben ik depri? Nee, denk ik dan. Letterlijk knettergek van de pijn. Ik weet zeker dat het die matjes zijn. Want wat zou ik graag op een stoel willen zitten. Wat zou ik graag willen fietsen. Nog een klein voorbeeld, bukken onmogelijk. Ik doe het, nogmaals ik heb geen keus, ram erdoor heen. Het vreemde vind ik, dat ik per dag achteruit ga. Heb veel gesproken met de vrouw van een lotgenoot. Hij ging ook per dag achteruit. Ik herken mij volkomen in zijn klachten. Voor mij is dit ook geen leven. Mijn leven is kapot gemaakt door die matten. Daarnaast voel ik mij ziek, waarschijnlijk door het materiaal polypropyleen. Dit hoorde ik van Stichting Meshed-up, ik denk dat ze gelijk hebben.

Ik kan niet meer lopen, ik kan niet meer liggen. Ik ben blij als ik slaap, dan voel ik nl. niks, maar ik word heel vaak wakker.

De volgende dag begint de ellende weer. Voor mij is het dan ook werkelijk onbegrijpelijk dat er geen verbod komt op deze matjes. Probeer dagelijks in contact te komen met onze minister van volksgezondheid mevrouw E. Schipper. In mijn ogen is zij de juiste persoon om ervoor te zorgen dat er een verbod komt op deze mattentroep. Echter ik krijg geen reactie. Ze mag zich schamen. Ik doe dit nl. om meerdere slachtoffers te voorkomen. Ik heb een euthanasieverklaring, ik heb de knoop doorgehakt. Ik hoef zo niet meer te leven. Ook blijf ik zeggen was ik Stichting Meshed-up maar eerder tegen gekomen. Zij kunnen beter de plaats overnemen van mevrouw E. Schipper. Het is een ernstig probleem. Let maar op mijn woorden, er gaan er nog meer volgen. Ik dacht altijd waar een wil is, is een weg. Ben moe gestreden.