Er is een aanslag op mijn lichaam gepleegd

"U hebt het brca-2 gen, dit geeft een grote kans op borstkanker en eierstokkanker", was de boodschap in 2007. Ik was al voorbereid, mijn moeder overleed aan borstkanker toen ik een tiener was en veel familieleden zijn overleden aan deze ziekte.

Ik liet mijn eierstokken preventief verwijderen in 2008, ik was 44 jaar.

Een jaar lang zat ik in de overgang, heftige opvliegers, maar te doen. Verder had ik geen klachten.

Daarna ging ik me psychisch voorbereiden op de preventieve amputatie van mijn borsten. Dit was een makkelijke keuze, maar een zware stap. Een rollercoaster van gevoelens.

In 2010 was ik zover, mijn borsten werden geamputeerd en in dezelfde operatie vond een reconstructie plaats met borstimplantaten (Allergan). Volgens de plastisch chirurg waren de implantaten veilig, ze konden niet lekken en als bewijs sneed hij een borstimplantaat open. Ook de ruwe textuur van de buitenkant was een goede ontwikkeling volgens hem, de aanhechting en genezing zou daarmee sneller verlopen.

In de 11 jaar die daarop volgden kostten steeds meer dingen mij moeite. Werk, sociale activiteiten…. Het ging niet meer vanzelf, ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten. Ik deed alles wel, maar brandde langzaam op. Omdat ik een traag werkende schildklier heb, dacht ik dat het daaraan lag, maar dit was het niet. En zo begon de zoektocht, want ik werd steeds zieker. Mijn hoofd voelde alsof het vol watten zat, ik kon niet veel prikkels aan, kon geen boeken meer lezen en werkverslagen kostten me veel moeite. Ook had ik concentratieproblemen en oogproblemen. Mijn armen en benen voelden raar aan en mijn spierkracht verminderde, ik kon geen tassen of kinderen tillen en ik voelde het stuur en de pedalen van de auto soms niet. Ik was doodmoe en dat werd steeds erger. Slapen werd een probleem, het leek wel of mijn lichaam altijd aanstond en ik niet meer kon ontspannen. Er gebeurden rare dingen, ik kon opeens een soort flauwte krijgen, vaak 2x per week, veelal tijdens het slapen. Ik voelde me dan zo ziek, reageerde bijna niet meer en mijn lichaam begon uiteindelijk hevig te trillen. Ik werd onderzocht op diabetes, vitaminegebrek, bloeddrukproblemen en bijnierfalen.

Er kwam niet duidelijk iets uit. Daarna ontwikkelde ik paniekaanvallen.

Ik had soms heftige pijnscheuten in de linkerborst en een rare pijn in een rib.

Ik had veel blaasontstekingen, maagklachten en een heftige pijnaanvallen in mijn bovenrug.

In 2014 kreeg ik reuma, de pijn reist door mijn lichaam. Ik kreeg darmproblemen in 2016 en viel 11 kg af vanwege voedingsintolerantie. Na jaren tobben met alle klachten en het zoeken naar oplossingen, volgde een burn-out.

Als gevolg van mijn gezondheidsproblemen moest ik mijn werk als orthopedagoog in 2017 definitief neerleggen en de zorgboerderij die ik samen met mijn man runde, moesten we stoppen. Direct daarna heb ik maanden gelegen met helse rugpijn, een chronische ontsteking in mijn onderrug. Eind 2017 was ik aan de beurt voor revalidatie bij een reumatologisch centrum, hier was ik een jaar lang een paar keer per week. Ik leerde om te gaan met pijn en beperkingen, maar sommige klachten en vragen bleven onbeantwoord, zoals mijn gevoelloze tenen en mijn gevoel dat er iets niet klopte.

In 2018 zocht ik een psychotherapeut en zij constateerde een depressie.

Haar behandeling hielp mij meer rust in mijn hoofd te creëren.

In 2019 werden hartproblemen ontdekt. Een hartritmestoornis, een niet goed werkende hartkwab en een blijvende afwijking in het hartfilmpje door zuurstoftekort.

En mijn ogen gingen verder achteruit, ik heb geen volledig zicht meer, vaak pijn in mijn rechteroog en regelmatig een wazig zicht.

In 2021 zijn mijn zenuwbanen onderzocht door de neuroloog, nadat ik opeens niet meer kon lopen, continu zenuwtrekkingen door mijn hele lichaam had en verschrikkelijke zenuwpijn. Via een EMG werd duidelijk dat er afwijkingen in armen en benen zijn. Vier grote beenzenuwen zijn beschadigd, 2 per been (je hebt er 3 per been). Maar ik paste niet helemaal in het plaatje van Multiple Sclerose, waarvan ze me eerder verdachten.

Ik opperde de mogelijkheid van gezondheidsproblemen door siliconen uit de borstimplantaten, nadat we nieuwsberichten over de gevolgen van lekkende borstimplantaten en de documentaire ‘Moordtieten’ hadden gezien. De neuroloog stond hier niet voor open en wist er duidelijk helemaal niets vanaf. Terwijl ditzelfde ziekenhuis meedoet aan een groot wetenschappelijk onderzoek naar de schade door siliconen uit borstimplantaten..

In al die jaren heb ik geleerd dat artsen niet graag samenwerken met andere specialismen, ze beoordelen veelal alleen vanuit hun eigen discipline.

Ik besloot terug te gaan naar de chirurg die mij in 2010 opereerde. Hij denkt nu heel anders over borstimplantaten en adviseerde mij ze er meteen uit te laten halen, ik had alle symptomen van Breast Implant Illness en het ASIA- syndroom.

De borstimplantaten werden 2 weken daarna verwijderd, 24 juni 2021, de dag waarop ik mijn leven terugkreeg.

Eén implantaat was totaal stuk, vloeibare siliconen lagen los in de borstholte. Het andere, nog herkenbare implantaat had een rare kleur en zag er ingedeukt uit. En ik had een gat in mijn rib, vandaar de jarenlange pijn op die plek, na onderzoek is de conclusie dat het lijkt op aantasting door siliconen of erosie door de prothese.

Na het verwijderen van de implantaten ging het licht in mijn hoofd aan, direct de eerste dagen al. Mijn hoofd werd minder wazig en minder moe. Mijn conditie ging vooruit, het slapen ging beter, de rare aanvallen van ziekte en paniek verdwenen, de gewrichtsontstekingen werden minder, mijn rug werd veel sterker, de blaasontstekingen verdwenen, de pijn in mijn bovenrug verdween grotendeels en ik heb het lopen weer op kunnen bouwen.

Als ik iets meer loop dan 4x per dag 20 minuten, word ik nog afgestraft met intense zenuwpijn (neuropathie).

Voor langere stukken gebruik ik de scootmobiel nog.

De hartafwijking zit er nog, maar ik heb er veel minder last van. De cardioloog ondersteunt het vermoeden dat de siliconen de schade aan het hart hebben veroorzaakt.

Reuma heb ik ook nog, ik heb nog veel pijn, maar de gewrichtsontstekingen zijn veel minder.

De intense vermoeidheid is er nog, maar niet meer de hele dag, ik kan weer genieten van korte activiteiten en kan de hersteltijd die ik daarna nodig heb daarom grotendeels accepteren.

Ik kan weer wat langer een gesprek voeren, met kinderen spelen, geluid beter verdragen. Ik dans en fiets weer, niet lang en met mate, maar het lukt. Ik kan langer staan, kan weer meedoen, heb mijn humor terug (zegt mijn man).

De herinneringen aan de dagen en jaren van ziekte, terwijl het leven doorgaat, maken me soms nog emotioneel.

Het verdriet om vervlogen dromen en intense gebeurtenissen is er nog, dit heeft tijd nodig.

De aftakeling heeft 11 jaar geduurd en heeft qua intensiteit mijn leven ontwricht.

En geen arts die je waarschuwt..

Geen ziekenhuis, minister of ander verantwoordelijke instantie die patiënten terugroept, terwijl de implantaten die bij mij zijn gebruikt al in 2018 uit de handel werden genomen....

Ik werd langzaam een wrak omdat ik werd vergiftigd door de siliconen. Hadden we het maar geweten.

Er gebeurde zoveel met me... jarenlang.... verschrikkelijke dingen.

En ik wist niet wat ik nu weet: dat ook andere vrouwen zo ziek waren en zijn.

Ik zocht wanhopig naar een oplossing, artsen keken niet verder dan hun eigen spreekkamer.

Alles werd alleen maar erger. Hoe verwerk je zoiets? Er is een aanslag op mijn lichaam gepleegd.

Nu kan ik gelukkig genezen, ook dit neemt weer jaren tijd in beslag, maar ik ben er zo blij mee en dankbaar voor.

Ik kan weer genieten! In 2023 gaan we de balans opmaken, wat zal de restschade zijn? 11 jaar rondlopen met borstimplantaten is eigenlijk te lang om volledig te kunnen genezen. Zal de schade aan de been- en armzenuwen hersteld zijn? Zal de pijn in mijn lichaam nog wat minder worden? Gaat mijn conditie verder vooruit? Kan de vermoeidheid verder verbeteren? Zal mijn hart genezen? In welke organen zullen de siliconen voor altijd blijven zitten en schade blijven veroorzaken?

Eén ding is zeker. De amputaties waren voor een goed doel, ik zou het zo weer doen. Maar de gifbommen hadden verboden moeten worden. Hoe kun je het verzinnen om iemand op te zadelen met zoveel zware metalen en andere gifstoffen?

Laten we zoveel mogelijk bekendheid geven aan siliconen toxiciteit.

Hanneke