Embedded Files
In 2010 heb ik mijn borsten laten vergroten omdat ik dagelijks huilend voor de spiegel stond. Mijn borsten stonden niet in verhouding tot de rest van mijn lichaam. Brede heupen, dikke billen maar nauwelijks borsten. Één ding was voor mij zeker en heel duidelijk: ik deed dit voor mezelf en wilde geen, zoals ik ze noem, 'pornotieten'. Als iemand mij zou zien lopen moest niet meteen duidelijk zijn dat mijn borsten nep zijn. Het moest natuurlijk kijken en in verhouding zijn met de rest van mijn lijf.
Maanden op internet gezocht, veel informatie gezocht, brochures opgevraagd en me heel goed ingelezen. Tegenwoordig was het 'veilig'. Bij operaties konden altijd complicaties ontstaan maar kapot konden ze niet meer tegenwoordig; je kon er zelfs met een auto overheen rijden en dan bleven ze nog heel. Een consult bij een privékliniek gehad en daar begon het gesprek met: "Als je het doet moet je het goed doen", maar ik zei net dat ik het zo natuurlijk mogelijk wilde... Heeft ze wel geluisterd? Daarnaast zou ik over de grens geopereerd worden en dat baarde mij zorgen; waarom niet gewoon in Nederland? Werden de regels, eisen en voorschriften die in Nederland worden gesteld, hiermee omzeilt? Nee, het voelde niet goed. Verder zoeken naar een kliniek en rustig nadenken. Ik ging niet over één nacht ijs en wat niet goed voelde moest ik niet doen!
Toen kwam ik erachter dat er een privékliniek in Nijmegen zat die in het ziekenhuis opereert. Die konden het zich niet permitteren om iets slechts te zetten, dat moest wel goed zijn dacht ik. Want een ziekenhuis zou zich toch niet lenen voor iets slechts? Mijn moeder ging weer mee naar het gesprek. Ik was 20 maar had er echt al jaren over nagedacht, me goed ingelezen en nam een weloverwogen beslissing. Koos voor borstprothesen voor mezelf, niet om in sexy topjes te kunnen lopen met m'n borsten eruit hangend of omdat mensen eerder naar m'n borsten dan naar m'n ogen zouden kijken. Dat wilde ik juist niet! Het moest in verhouding komen. De chirurg gaf aan dat hij zijn patiënten altijd laat aangeven wat ze willen maar dat er meerdere maten worden besteld en hij tijdens de operatie kijkt wat past. Als de door mij gewenste maat te groot zou zijn, zou hij dat niet doen. En daarbij vertelde hij (letterlijk) dat de prothesen van tegenwoordig niet meer kunnen lekken. Als je ze door zou snijden, hield je twee vaste stukken. Geen lekkage. Dat gesprek gaf mij zo'n goed gevoel dat ik er meteen over uit was dat ik daar geopereerd wilde worden. Het ging hier niet om groot, groter, grootst of zoveel mogelijk geld verdienen, hier stond de gezondheid van de patiënt voorop. Althans, zo voelde het voor mij.
Helaas bleek later anders. Klachten begonnen achteraf al vrij snel, maar toen wist ik niet dat het door de protheses kon komen. Ik kreeg allerlei vage lichamelijke klachten. Liep bij huisarts, in ziekenhuis, psycholoog etc. Het zat allemaal tussen mijn oren. Toen ik een bloedende navel kreeg wist ik zeker dat dat niet zo was en ging ik van MDL arts naar gynaecoloog omdat ik van mening was dat ik endometriose had/heb. Uiteindelijk werd dat bevestigd en heb ik daar vele behandelingen voor gehad en heel veel problemen mee gehad en nog. Met als gevolg dat ik voortaan al mijn klachten daarop gooide en wel drie keer nadacht voor ik naar de huisarts ging. Het zat toch tussen mijn oren. Klachten als hoofdpijn, buikpijn, gewrichtspijnen, vermoeidheid, gevoel van flauwvallen, niet goed worden onder de douche (kwam door mijn lage bloeddruk), allerlei vage pijntjes en onrust in mijn lijf.
In 2017 was één borst ineens één keer zo groot als de andere. Ik was eerder al voor hartfilmpje etc. in ziekenhuis geweest maar alles werd altijd gegooid op stress. Nadat in 2015 mijn relatie was verbroken en ik herstelde van mijn endo-operatie, gooide ook ikzelf alles maar daarop, want naar de dokter gaan had toch geen zin. Ik kreeg altijd hetzelfde te horen. Heb weer therapie gehad, dit keer om te leren omgaan met mijn pijn en andere problemen en klachten. Toen ik steeds meer pijn in mijn borst kreeg ging ik weer naar de huisarts. Specifiek in één borst en steeds dezelfde. Hij stuurde me door naar het ziekenhuis. Er werd een mammografie gemaakt.
"Ik heb siliconen, mag dat dan wel?" Ik hoor het mezelf nog vragen. "Ja dat is geen probleem. Dan drukken we gewoon niet zo hard", antwoordde ze en de mammografie werd gemaakt.
Zo gezegd zo gedaan, er kwam niets uit en ik liep door. De klachten werden daarna alleen maar erger, maar naar de dokter ging ik niet meer zo snel. Het zat toch tussen m'n oren.
Goed, in 2017 mijn opgezette borst. Het begon ermee dat ie gespannen aanvoelde en gloeiend heet was. Toen zette die op en ging ik naar de huisarts met de vraag of het aan mijn prothese kon liggen. Dat kon, het was zorgwekkend in ieder geval. Direct werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis waar ik geopereerd was. Dat gesprek met de plastisch chirurg had mij achteraf moeten doen beslissen dat ik hier niet verder wilde maar ik leek toen geen keus te hebben. Nadat ik mijn klachten had verteld en had gezegd dat er een mammografie was gemaakt reageerde hij geschokt: "Een mammografie? Waar hebben ze dat gedaan? Dat mag nooit als je borstprothesen hebt!" Was zijn antwoord. Ik schrok enorm en zei meteen dat het in zijn ziekenhuis was gebeurd. Toen werd het ineens anders. Als het op een bepaalde manier gebeurt kan het wel, volgens de chirurg die net nog heel stellig zei dat het absoluut niet mocht. Hij liet een echo maken en als daarop niets te zien was werd een MRI gemaakt, maar ik hoefde me geen zorgen te maken. Mijn prothese zou vast niet stuk zijn. Ik zei nog: maar ze konden toch helemaal niet stuk? Dat zei u tijdens mijn eerste gesprek. Er kwam een vaag antwoord en ik was even helemaal in mijn eigen wereld want wat als ze echt lek waren? De keus was aan mij. Pas als het open lag kon hij een lekkage met 100% zekerheid uitsluiten. Ik koos voor een operatie om te kijken hoe het er van binnen uitzag. Een operatie volgde en één prothese was helemaal stuk, de andere had dubbele kapselvorming. Ze werden vervangen en het was garantie dus kreeg ik weer siliconen van dezelfde fabrikant; Allergan. Ja, ik had toen misschien moeten denken: eruit en nooit meer erin maar ik was er zo blij mee, het had mijn leven echt veranderd. Ik had er nooit spijt van gehad, dat mijn lichaam nu in verhouding was gaf me wat meer zelfvertrouwen.
Nu zijn we vier jaar verder, heb ik een dochter met slikproblemen sinds ze drie maanden was, waarbij ze meerdere keren bijna gestikt is, ziekenhuis in en ziekenhuis uit, is ze enorm vaak ziek geweest met koorts, vele uiteenlopende klachten en vrijwel altijd opgezette klieren in haar nek. Juist nu ik weer wat vertrouwen in haar gezondheid begon te krijgen kom ik erachter dat ook deze problemen door die ellendige siliconen kunnen komen. De lijst die op internet staat klopt met de klachten van mijn dochter en aanstaande maandag heb ik een telefonisch afspraak met de kinderarts om dit met haar te bespreken. Ik voel me zo schuldig! Ik had me zo goed laten inlichten of ik wel borstvoeding kon geven, bij lactatiekundige, ziekenhuis, internist, gynaecoloog. Nee, het kon geen kwaad. En nu blijkt anders en vallen voor mij alle puzzelstukjes rondom zowel mijn eigen als haar gezondheid op zijn plek.
Mijn eigen gezondheid ook ja. Want waar het eigenlijk weer best goed met me ging (de endometriose onder controle, m'n leven lekker op de rit en helemaal happy met mijn meisje) heb ik sinds april/mei 2019 (mijn dochter is in maart 2019 geboren) weer vele gezondheidsklachten waar ik telkens wel een excuus voor kon vinden en waar nooit een verklaring voor kwam. Wat begon met flauwvallen, slapte, vermoeidheid die verwezen werd aan de verandering in mijn leven en de drukte rondom het alleenstaande moederschap. Daarna begon de mallemolen rond mijn dochter dus zou het wel aan de stress en zorgen om haar liggen. Vervolgens is er bloed geprikt, ben ik doorverwezen naar een neuroloog etc. maar niemand die me hielp en weer zou het allemaal tussen mijn oren zitten. En ik liep maar door en door en door. Want zo lang ik maar doorga kan ik op de been blijven, maar als ik toegeef aan mijn klachten dan zou ik op bed komen te liggen. Dat wil ik niet voor mijn dochter. Standje overleven en door dus!
Hoofdpijn, telkens op dezelfde plek, vaak flauwte en enorme vermoeidheid, slapheid, armen en benen die soms niet meer willen wat ik wil, gewrichtspijnen, wazig zien met sinds een aantal maanden telkens een zwart puntje in mijn linker gezichtsveld. Steeds meer pijn aan mijn borst en oksel, pijn in nek en schouderbladen, afwezigheid, moeite met concentreren en absoluut niet meer tegen drukte kunnen (als er twee mensen tegelijk praten word ik al gek in m'n hoofd), allerlei vage klachten die niet met elkaar te rijmen zijn en dus maar op spanning en stress gegooid worden. Vage klachten die mijn leven zo ontzettend moeilijk maken.
Gisteren bij (lotgenoot) Jacqueline Roes geweest en een gesprek met haar gehad omdat ik geen vertrouwen meer heb in het ziekenhuis en haar wilde vragen of ze me ergens mee kon helpen of een arts kon adviseren/aanbevelen. Dat heeft me enorm geholpen en handvatten gegeven waar ik zeker iets mee kan en doe! Vandaag bij de huisarts geweest omdat er uit de bloedonderzoeken wéér niks is gekomen en hij aan heeft gegeven dat we écht verder moeten om te kijken waar mijn klachten vandaan komen. Hij heeft een verwijzing voor me geschreven voor het VUMC in Amsterdam. Ik hoop hier snel terecht te kunnen. Maar het maakt me niet uit waar ik naartoe moet als ik maar snel geholpen wordt!! Zojuist een afspraak gemaakt met plastisch chirurg dokter K. en aanstaande maandag een telefonische afspraak met de kinderarts van mijn dochter om dit met haar te bespreken.
De molen gaat weer draaien en ik hooooooooop dat ik op tijd ben, dat mijn klachten af zullen nemen als die bommen eruit zijn en ik dan weer een beetje mezelf word. Dat ik dan weer de mama kan zijn die ik wil zijn en dat mijn dochter er niks aan over houdt. Zij wordt de dupe van de keuze die ik op basis van valse voorlichting en leugens heb gemaakt. En dat is vreselijk! Mijn dochter verdient zoveel meer!!
Ik verwijt kinderarts, logopediste en huisarts totaal niets en zij zijn hierin zeker niét tekort geschoten. Ook zij wisten niet beter dan dat het geen kwaad kon en hebben me allen heel goed geholpen met wat ze wél konden en wisten. Ik ben hen heel dankbaar voor alle hulp en onderzoeken!
-----------
Meldpunt: Lees dit onderzoek over slikklachten bij kinderen die borstvoeding kregen terwijl hun moeder siliconen implantaten droeg.
Google Sites
Report abuse