De wanhoop nabij

Graag wil ik mijn verhaal doen over hoe mijn borstimplantaten mij langzaam vergiftigden.

In 2007, 3 jaar na de geboorte van mijn zoon en na maandenlang borstvoeding geven, wou ik mijn mooie, grote zwangerschapsborsten terug door middel van een borstvergroting. Ik was 24. Ik bekeek verschillende websites, klinieken en plastische chirurgen en koos toen een mooie privékliniek in de buurt.

Na de operatie bleef ik lange tijd moe. Ik dacht dat dit was omdat ik een peuter in huis had, de operatie en de zware scheiding waar ik op dat moment door ging.

Een half jaar later kreeg ik voor het eerst een sinus- en oorontsteking. Iets wat ik nog nooit eerder had gehad. Ik weet het aan de stress van mijn scheiding.

Het duurde weken vooraleer de infectie weg was en sindsdien komt deze infectie elke winter terug.

Een half jaar later kreeg ik CMV. De vermoeidheid was zo erg dat ik mijn job niet meer aan kon en ik nam ontslag. Ik leefde van een uitkering.

Een half jaar later, begin 2009, kreeg ik klierkoorts. Ik lag nu bijna 24 uur per dag in bed. Ik bracht mijn zoon ’s ochtends naar school, sliep de hele dag, ging hem ’s avonds ophalen, maakte eten klaar en kroop tegelijk met hem terug in bed.

In de zomer van 2009 ging het zo slecht met mij, dat ik naar spoedpost ging. Blijkbaar had ik een chronische appendicitis.

Ik liep hier al weken of maanden (wie zal het zeggen) mee rond. Omdat ik al zo ziek was van de klierkoorts had ik niet door dat ik een appendicitis had.

Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en kreeg een paar weken antibiotica waardoor ik me wat beter voelde.

Eind 2009 werd mijn appendix verwijderd waarna ik me effectief voor een paar weken wat beter voelde.

Ik begon mijn looptrainingen terug op te nemen maar na een maand kreeg ik een scheenbeenvliesontsteking waardoor ik moest stoppen.

Ook mijn klierkoorts kwam terug. Ik kon mij niet meer concentreren, kreeg last van geheugenverlies en begon last te krijgen van depressie.

Aan klierkoorts is niks te doen. Er zat niets anders op dan veel te rusten en gezond te leven.

In 2010 begon ik steeds meer last te krijgen van mijn menstruatiecyclus. Mijn PMS werd steeds erger en begon steeds vroeger, mijn eisprong begon zeer te doen, ik begon migraine aanvallen te krijgen. Keer op keer ging ik naar de gynaecoloog maar er werd geen oorzaak gevonden.

Ik begon ook blaasontstekingen te krijgen die steeds maar terug kwamen ondanks het gebruik van antibiotica.

Ik had vaginale infecties waarvoor ik Daktarin begon te gebruiken. Nog steeds vond geen enkele dokter de oorzaak van mijn problemen.

Allemaal dachten ze dat ik me aanstelde. Ze zeiden dat ik meer moest bewegen en gezond moest eten. Echt?!

Denken ze nu echt dat ik dat zelf niet weet? Denken ze niet, dat als ik me goed zou voelen, ik met alle plezier zou gaan sporten?

Aangezien niets of niemand mij kon helpen begon ik te experimenteren met supplementen en alternatieve therapieën.

Ik ging naar massagetherapeuten, osteopaten, liet mijn haar analyseren, probeerde homeopathie.

Ik was de wanhoop nabij. Echt alles probeerde ik. En het leek allemaal even te helpen.

Voor een paar dagen of een paar weken voelde ik me af en toe beter.

Maar de meeste tijd voelde ik mij een oude, afgeleefde, demente bejaarde. Ik had het gevoel dat ik langzaamaan het sterven was.

In 2012 begon mijn haar uit te vallen, mijn acne werd erger, mijn tandvlees bloedde continue en mijn bekkenbodempijnen werden zo erg dat ik 3 van de 4 weken pijnstillers nam.

Dokters gaven mij een spray voor mijn haaruitval, een zalfje voor mijn acné, antibiotica voor mijn ontstekingen, maar niemand vroeg zich af hoe het kwam dat een jonge vrouw van eind twintig zoveel gezondheidsproblemen kon hebben.

Ik dacht op dat moment nog steeds dat mijn chronische klierkoorts de oorzaak van mijn problemen was en dat de aanwezigheid van dit virus mijn weerstand zodanig had verlaagd dat ik continu ziek werd en continu ontstekingen had.

Ik merkte dat ik ondertussen een intolerantie voor lactose had en begon nog meer op mijn voeding te letten.

Ik werd ook allergisch van huisstofmijt waarvoor ik een antihistamine begon te nemen.

Ik bleef rondlopen als een zombie en ging af en toe terug werken maar hield het nooit langer dan een paar maanden vol om dan terug in bed te liggen met klierkoorts.

In 2014 werd mijn zoon 10 jaar. Ik besefte dat hij mij nog niet één dag in zijn leven gezond had gezien.

Ik ging terug naar de gynaecoloog in het ziekenhuis omdat ik echt niet meer kon leven met mijn bekkenbodempijnen.

Ze onderwierpen mij aan talloze tests, konden niks vinden maar gelukkig, na heel veel smeken, kreeg ik in 2016 een totale hysterectomie.

Mijn bekkenbodempijnen waren weg. Ik kon eindelijk opnieuw beginnen te leven. Tenminste, dat was wat ik dacht.

Ik zocht opnieuw werk. Wonder boven wonder was er nog iemand die mij werk wou geven, ondanks dat ik nu al 33 jaar was en amper werkervaring had.

Ik begon te werken maar merkte dat ik nog steeds amper uit bed geraakte. Elke week werd ik moe-er.

Ik kon me nog steeds niet concentreren en kon niet helder nadenken. Thuis kon ik met moeite de trap op.

En als er een beetje tegenwind was, kwam ik niet meer vooruit op de fiets. Bij de minste kou, werd ik ziek.

Ik was nog steeds de 80-jarige, ondertussen al meer dan 10 jaar. Ik stortte in, verloor mijn werk en belandde in de ziekenkas met de diagnose CVS.

Na 3 maanden bijna 24 uur per dag in bed gelegen te hebben begon ik aan een strijd. Ik liet mezelf van top tot teen onderzoeken.

Ik liet scans maken van mijn borsten, mijn longen, mijn hersenen. Echo’s van mijn hart, mijn lever, pancreas en milt.

Ik liet darmonderzoeken doen en liet zoveel bloed trekken dat een mens zich zou afvragen of ik nog iets over had.

Op één MRI scan was te zien dat ik een scheurtje had in mijn linker implantaat dus liet ik mijn implantaten vervangen.

Ze waren nu toch 10 jaar oud dus het was tijd voor vernieuwing.

Uit mijn bloedonderzoeken bleek dat mijn klierkoorts (EBV) nog steeds actief was maar verder was er zogezegd helemaal niks mis met mij. Ik zou volledig gezond zijn.

Het, ondertussen zeer dik, medisch dossier dat ik had opgebouwd in de afgelopen jaren sprak dit nochtans tegen.

Ik vertelde mijn huisarts dat ik mezelf wou laten controleren op allergieën en liet mezelf testen.

Bleek dat ik allergisch was aan ongeveer alles. Gluten, tarwe, tomaten, pinda’s, eiwit, appels, bananen, vis, schimmels, huisstofmijt, honden,… Noem maar op.  Alles dus.

Op dat moment besefte ik dat ik een ernstig probleem had met mijn immuunsysteem.

Het gevoel dat ik al jaren had, dat mijn immuunsysteem niet werkte, klopte. Ik begon te googelen en toen, na 11 jaar, vond ik wat ik had.

Breast Implant Illness. Ik las verhalen van vrouwen die net als ik jaren sukkelden met hun gezondheid. Hun levensverhalen leken kopieën van dat van mij.

Ze werden extreem moe, hadden continue infecties, ontwikkelden allergieën en werden gediagnosticeerd met fibromyalgie, CVS en auto-immuunziektes.

Ze gingen van dokter naar dokter maar niemand kon hen helpen.

Ik was in shock. Hoe meer ik opzocht hoe afschuwelijker ik mij begon te voelen. Siliconen implantaten zijn giftig voor mensen.

Ook de silica implantaten met het siliconen omhulsel. Waarom wist ik dit niet? Waarom weet niemand dit? Of weten ze het wel en wordt het verzwegen?

Laten jaarlijks miljoenen meisjes en vrouwen zich nog steeds vergiftigen met borst- of bilimplantaten omdat er een paar mensen rijk willen worden?

Blijkbaar is er in de jaren 90 in de VS al eens voor een paar jaar een verbod geweest op siliconen implantaten omdat er honderdduizenden vrouwen ziek van zijn geworden.

Waarom is dit verbod gewijzigd? Waarom is dit nooit wereldwijd ingevoerd? Waarom is hier nooit onderzoek naar gevoerd?

Net zoals bij de aankoop van sigaretten zou er een bericht moeten worden meegegeven.

Opgepast, implantaten veroorzaken ernstige gezondheidsproblemen, auto-immuunziekten en kunnen de dood tot gevolg hebben.

Nog beter zou er een wet komen om siliconen implantaten te verbieden. Ik heb geluk dat ik nog leef. Maar ik ben meer dan 10 jaar van mijn leven kwijt.

Mijn zoon heeft mij nog niet één dag gezond gezien. Mijn lichaam en mijn immuunsysteem zijn kapot.

Ik leef van een invaliditeitsuitkering omdat ik maar een paar uur per dag energie heb om iets te doen.

Maar dankzij vrouwen die net zoals ik, jarenlang door een hel zijn gegaan en die hun boodschap hebben verspreid in de media, in kranten, tijdschriften, op websites, Facebookgroepen en YouTube, dankzij die vrouwen leef ik nog.

Daarom wil ook ik mijn verhaal delen. Met zoveel mogelijk meisjes en vrouwen die al implantaten hebben en zich herkennen in mijn verhaal.

Of die erover denken om implantaten te nemen. Mooie, grote borsten of billen zijn het niet waard om je leven of je gezondheid kapot te maken.

Hou van jezelf zoals je bent. De prijs die ik betaald heb voor deze les is veel te groot geweest. Al die jaren van mijn leven zal ik nooit terug krijgen.

Al die tijd met mijn zoon die mij is afgepakt, zal ik nooit terugkrijgen. Mijn lichaam is kapot. Ik heb geen baarmoeder meer. Ik kan niet werken, niet sporten, niet feesten, niet leven.

Ik wou dat iemand dit verhaal tegen mij had verteld toen ik 20 was. Hou van jezelf zoals je bent, want wat ik heb meegemaakt wil je echt nooit meemaken.