Alsof er geen zuurstof meer in mijn bloed zat

In 2017 heb ik implantaten van Allergan laten plaatsen bij Bergman Clinics. Mij is toen verteld dat deze implantaten niet kunnen lekken en ruw zijn aan de buitenkant omdat dat kapselvorming weerhoudt.  De implantaten zouden verder geen klachten kunnen geven.

In 2019 begonnen mijn vermoeidheidsklachten. Om de dag door te komen moest ik overdag bijslapen. Ik werk bij de brandweer op een kazerne waar we in diensten van 24 uur werken. Elke dag was een uitdaging om mijn werk zo te plannen dat ik 's middags minimaal 1 uur kon bijslapen. En later dan 22 uur naar bed trok ik niet meer, omdat ik gewoon te moe was.

In 2020 ben ik bevallen van mijn zoontje; de eerste maanden zijn voor elke moeder natuurlijk zwaar en vermoeiend, maar mijn zoontje sliep gelukkig goed door. Maar in plaats van bijkomen nam mijn vermoeidheid juist toe. Ook werd mijn immuunsysteem slechter en werd ik heel vaak ziek. Als er een klein griepje of virusje voorbij kwam, lag ik doodziek op bed. Dit werd zelfs zo erg dat ik in 2022 elke maand ziek ben geweest.

Op mijn werk werd dit niet gewaardeerd. Er werd achter mij rug om over mij gepraat en managers namen het mij kwalijk en namen mij niet serieus. Ik werd onder druk gezet niet meer ziek te zijn. 

Wellicht was het stress en moest ik mijn sociale leven op orde krijgen. Maar ook thuis leed onder mijn ziek zijn, ik had namelijk bijna geen sociaal leven meer omdat ik steeds ziek was. 

Om brandweervrouw te zijn moet je scherp, fit en sterk zijn. Ook dit werd een probleem. Sporten kostte me heel veel moeite. Als ik me fit voelde werd ik weer ziek, als ik niet ziek was, was ik vaak te moe om iets te kunnen doen. Ook kreeg ik erg veel last van geheugenverlies. Ik vergat veel, terwijl mijn geheugen juist een scherpe kant van mij was. Ook kwam ik niet meer op woorden in een gesprek. Ik voelde me daardoor vaak dom.

Omdat het allemaal vage klachten zijn was het moeilijk voor anderen om begrip tonen voor mijn situatie, ook omdat we nog niet wisten wat er precies aan de hand was. Daardoor kon ik zelf ook geen begrip tonen voor mijn eigen problemen. Het voelde eigenlijk alsof ik steeds in gevecht was met mijzelf.

2023 maart heb ik mij ziek moeten melden van het werk. De vermoeidheid werd extreem en ik werd labiel. Mijn managers bestempelden het al snel als een burn-out en drongen aan naar een psycholoog te gaan. Ik voelde heel duidelijk dat er iets mis was met mijn lichaam en niet mijn geest, en dat mijn geest niet goed voelde omdat mijn lichaam niet oké was.

Maar hier werd niet naar geluisterd.

Ik heb onderzoeken bij huisarts laten doen omdat ik zo’n slechte weerstand had en zo moe was. Daarop was het advies vitamine C bij te slikken. Ik ben overgestapt naar een andere huisarts en die kon na uitgebreid (bloed)onderzoek ook niks vinden. Ik had nu ook andere symptomen zoals pijn in mijn gewrichten, hartkloppingen en nachtzweten.

Uit wanhoop ben ik nog een keer naar de huisarts gegaan en heb daar huilend gevraagd om hulp, waarbij ze alleen medelijden konden tonen. We kunnen een hartfilmpje maken, als dat jou gerust maakt?

Ik zei, kunnen het mijn siliconen zijn?

'Heb je iets raars gevoeld?' vroeg de huisarts.

Nee zei ik, en daarop antwoordde ze dat het dan waarschijnlijk niet mijn siliconen konden zijn.

Op mijn aandringen kreeg ik een doorverwijzing om mij op siliconen te laten testen op de poli, maar daarvoor was een wachtlijst van 2 jaar.

Rond mei werd mijn vermoeidheid zo erg dat ik ook moeite kreeg met het zorgen voor mijn kind. Mijn kind was toen bijna 3 jaar en vroeg veel aandacht, maar ik kon niet eens meer met hem naar buiten omdat ik te moe was. 

In de volgende maanden ging ik nog meer achteruit. Mentaal ging het slechter, ik voelde me depressief en lusteloos. Ik kon niet meer doen wat ik eerder nog kon. Als ik één nacht slecht sliep was mijn hele dag erna naar de knoppen. Ik moest rond 21 uur naar bed. En ik had het gevoel constant met mezelf in gevecht te zijn. Ook omdat ASIA toen nog niet geconstateerd was. En voor veel mensen is het moeilijk begrip te tonen voor zulke vage klachten.

In augustus en september waren de klachten zo erg dat ik nauwelijks nog vriendinnen zag. Sporten lukte me helemaal niet meer. Het leek alsof er geen zuurstof meer in mijn bloed zat. En ik voelde me vereenzamen. Ik, een vrouw van 35 jaar, kon de deur niet meer uit.

Uiteindelijk heb ik via internet veel gelezen over wat siliconen met je lichaam kunnen doen. Zo kwam ik erachter dat de implantaten die ik had van de markt waren gehaald. En ook dat ruwe implantaten juist veel zweten en meer kans geven op een zeldzame vorm van lymfeklierkanker! Ik raakte hier nogal overstuur van.

Ik ben actief op zoek gegaan naar een privékliniek die dit ‘as soon as possible’ kon verwijderen en kwam terecht bij Mittsu Institute, een holistische kliniek. Daar ben ik goed geholpen, inclusief de procedure voor de zorgverzekering met een doorverwijzing naar dr. Beekman, waar ik al binnen 3 weken terecht kon.

Ik ben nog langs Bergman Clinics gegaan om te kijken wat zij voor mij konden doen: helemaal niks. De man strak in pak kwam ongeïnteresseerd over. Hij maakte nauwelijks oogcontact en was ook niet bereid mij verder te helpen met de procedure. Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak.

Nu (sinds 19 september 2023) zijn mijn borstimplantaten er eindelijk uit en zit ik in mijn 3de week van herstel. Ik heb me sinds tijden niet zo goed gevoeld. Ik kan wel huilen van geluk. En heb dit ook gedaan. Ik voel per dag mijn energie toenemen en ook voel ik dat mijn lusteloosheid per dag minder wordt. 

Er zijn ook nog slechte dagen. Maar ik heb weer dagen dat ik mij voel stralen en dat ben ik heel lang kwijt geweest. Ik dacht zelfs, dat ik dat helemaal kwijt was geraakt.

Eigenlijk is het niet te verantwoorden dat siliconen implantaten, ondanks alle beschikbare kennis van de rampzalige effecten ervan, nog steeds geplaatst worden.