ik heb gisteren tot diep in de nacht de horrorverhalen gelezen van vrouwen die vreselijke klachten hebben overgehouden aan hun borstvergroting. Omdat ik zelf binnenkort onder het mes ga wil ik alle verhalen horen, ook de slechte ervaringen dus. Ik vind het dan ook geweldig om te zien hoe de meesten van jullie goed kunnen herstellen na een explantatie en verder trots door het leven gaan.
Ik laat een borstvergroting uitvoeren omdat ik van nature maar 1 borst heb. De ene kant is een lege b-cup en de andere kant is nagenoeg plat. Mij is vaak verteld dat zoiets natuurlijk is en dat je het moet accepteren, maar ik vind dat zolang je niet in een dergelijke situatie geleefd hebt met alle psychologische en fysieke gevolgen van dien, je hier moeilijk een oordeel over kunt vellen. Ik hou zelf ook van zoveel mogelijk natuurlijk; ik eet biologisch en ontzettend gezond, ik gebruik geen cosmetische middelen, en qua haar- en lichaamsverzorging hou ik het op natuurlijke huis tuin en keuken producten.
Des te groter het contrast is met silicone borsten! Maar na bijna 25 jaar in zo'n situatie rond te lopen kan ik het gewoon niet meer. Met de plastisch chirurg heb ik een heel bescheiden vergroting besproken; zo'n 200 cc in de kleine borst, en 60 in de grote (omdat er anders alsnog een duidelijke asymmetrie is). Uiteindelijk zal aan de buitenkant dus niks te zien zijn van een vergroting! En dat is ook mijn doel, ik doe het niet voor de mensen in mijn omgeving, het is iets dat ik voor mezelf doe. Ik wil af van dat 'ik kan sommige dingen niet want ik ben anders' gevoel. Ik heb maar met moeite voor mezelf goed kunnen praten dat ik met nepperds rond ga lopen, het is maar een noodzakelijk kwaad.
Na het lezen van jullie verhalen ben ik nog meer gesterkt in mijn plan dat als er ook maar één kwaaltje in de toekomst gelinkt kan worden aan silicone prothesen, ik ze onmiddelijk laat verwijderen en de huid strak laat trekken zodat beide borsten plat zijn. De tweede operatie die ik zal doen zal geen correctieve zijn (iets dat ik veel heb gelezen hier!) maar de explantatie van de prothesen. Ooit moeten ze eruit, en ik wil niet dat daar een derde operatie voor nodig is! Ik ben verder gezond, heb een carrière op internationaal niveau in het verschiet en ik wil niet dat een stel borsten mij daarin gaan belemmeren! Ik wil wel tegen mezelf kunnen zeggen dat ik een probleem heb aangepakt met de middelen die nu tot mijn beschikking zijn. Mocht het niet op een succes uitdraaien, dan heb ik tenminste risico's durven nemen en het in ieder geval geprobeerd in plaats van mijn hele leven met de gedachte rond te lopen dat er oplossingen zijn maar dat ik die niet durf te proberen.
Ik overweeg ook nog serieus om mijn grote borst dusdanig te verkleinen dat zij het zo plat is als de kleine (zou ik zelfs nog vergoed krijgen van de zorgverzekeraar!) en ik heb nog enkele dagen om daar een deifinitief besluit over te nemen. Maar eelijk gezegd zou dat volledig uit verhouding staan vergeleken met mijn relatief brede heupen.
Lipofilling icm BRAVA heb ik ook nog overwogen, maar daarvoor zou ik 4 tot 5 behandelingen nodig hebben en dat is funest voor mijn haar (nog zo'n probleem; haaruitval!) en daar heb ik gewoon geen genoeg vet voor. Of geld. Wat dan zou ik uitkomen op 20.000 euro... voor wat vetverplaatsing!
Soms sta ik er wel bij stil hoe f*cked up de maatschappij is, dat ik me haast gedwongen voel door psychologische druk om in een gezond lichaam te snijden en er giftige stoffen in te stoppen en weken/maanden lang herstel nodig zal hebben en risoco's loop op hele nare ziektes en voor dit alles duizenden euro's moet betalen. Lopen mannen tegen een dergelijke druk aan als het gaat om het uiterlijk? Dacht het niet. Maar aan de andere kant, mensen zijn nou eenmaal gemeenschapsdieren, niemand wil het gevoel hebben buiten de groep te staan.
In ieder geval hartelijk dank voor jullie open verhalen, ik zal dit alles meenemen in het proces waarin ik me nu bevind. Jullie zullen nu wel denken; gek kind, dit forum is er juist om je te ontmoedigen om implantaten te nemen en de verhalen zijn juist geplaatst om jou van gedachte te laten veranderen! Dit begrijp ik goed, maar voor mij is een borstvergroting een stap binnen een groter proces waarin ik mijn zelfvertrouwen wil ontwikkelen, van psychologische verschijnselen als faalangst en anorexia af wil komen. Niet omdat ik grote borsten wil, maar omdat ik twee borsten wil. Ik weet dat een andere reden voor een borstvergroting niet tot een ander resultaat en andere complicaties zal leiden, maar ik kijk wel ander tegen de post-operatieve periode aan. Een kwaaltje of pijn die na een aantal maanden niet ophoudt -> weg met die troep!
Fijn om even mijn verhaal hier te kunnen doen
